Աղջիկս փոքրիկ էր, բայց շատ համառ ու ինքնասածի․Նրա համառությունը մանկապարտեզում փրկեց կյանքը․․․
Շնորհավորելիս՝ ինձ հաճ ախ են ասում, որ մնամ նույն ուժեղ կինը… Մի պահ մտա ծեցի, թե երբվանից եմ դար-ձել ՈՒԺԵՂ և շատ հին պատմո ւթյուն հիշեցի:Ես 4 տարեկան եմ: Մանկապարտեզում ճաշի ժամին մեզ փչացած ձուկ տվեցին:
Ես հրաժարվեցի ուտել,իսկ դայակս այնպիսի դիրք ընդունեց,որ եթե չուտեմ,սեղանի մոտից չեմ վեր կենա: Խեղճ ընկերներս խեղդվում էին, արտաս վում, բայց մի կերպ ուտո ւմ էին այդ հոտած ձուկը: Իսկ ես այդպես էլ նստած մնացի սեղանի մոտ ամբ ողջ քնի ժամին, միջանկյալ սնունդ ինձ չտվեցին, չթո ղեցին, որ զուգարան գնամ:
Սպառնում էին, որ ոստիկաններին կհանձնեն:Նույնիսկ զբոսանքի ժամին ես նստած մնացի ափսեի մոտ: Երեկո-յան եկավ մայրիկս, բոլորին տեղը դրեց, որ ինձ այդ օրն են գցել և տարավ տուն:Իսկ առավոտյան…առավոտյան պարզվեց, որ մեր խո ւմբը փակվել է կարան տինի, քանի որ բոլոր երեխաները թունավորվել էին և հայտնվել հի-վանդանոցում:
Իսկ ես մի ամբողջ շաբաթ հանգստացա տատիկիս ամառ անոցում, լողանում և խաղում էի ամբողջ օրը և շատ հստակ գիտակցում. միշտ չէ, որ մեծերը իրա վացի են լինում: Պետք է պնդես քո ուզածը՝ չնայած ոչ մի բանի:
