Աղջիկս 3 տարեկան է, իսկ ես՝ 41… Ուզում եմ կիսվել իմ պատմnւթյամբ, գուցե uա ինչ-որ մեկին հետ պահի սխալ որnշում կայացնելnւց։ Ես դեռ բավականին երիտասրադ տեսք ունեմ, և եթե չլինեին հաշված կնճիռներս, ոչ մեկի մտքով չէր էլ անցնի, որ 30-անց եմ:
Այս տարի կլրանա ամուսնուս 50 տարեկանը, իսկ Ալինան մեր առաջին և միակ երեխան է:Որքան էլ որ ցավալի է, պիտի խոստովանեմ, որ զղջում եմ այդքան մեծ տարիքում երեխա ունենալու համար: Ինձ համար դժվար է նրան խնամելը, այլևս առաջվա պես ակտիվ չեմ:
Դե ամուսնուս մասին էլ չխոսեմ, այդ տարիքում ուրիշներն արդեն իրենց թոռների հետ են խաղում: Նա նույնիսկ երեխային չի ուզում ճո ճարանի մոտ տանել, քանի որ միշտ հոգնած է:Ես այժմ հասկանում եմ, որ մեծ տարիքում մայրանալուն կտրականապես դեմ եմ: Ամեն ինչ պիտի լինի իր ժամանակին:
Սխալ է երիտասարդությունը ծախսել գումար աշխատելու վրա, իսկ 35-ից հետո երեխա ունենալ, ում համար այլևս ուժ ու եռանդ չեք ունենա:
Հենց ընտանիքն է գլխավոր արժեքը, հանուն ընտանիքի է պետք ապրել, երեխաների հետ է պետք վայելել երիտասարդությունը…Մի տանջեք ոչ ձեզ, ոչ երեխաներին՝ 35 տարեկանից հետո մայրանալով…սա իմ կարծիքն է, և ես չեմ հավակնում փորձագետ դառնալուն, միայն կիսվում եմ իմ սեփական դառը փորձով…
