Ես շատ էի սիրում իմ միակ որդուն։Նա շատ գեղեցիկ, բարի, տղա էր սովորում էր հինգերով և միշտ ինձ օգնում էր տնային գործերում: Եվ ահա ինձ տհաճ անակնկալ էր սպասվում: Որդիս ասաց, որ պատրաստվում է մի քա-նի ամսով գնալ մայրաքաղաք: Ինձ համար շատ դժվար էր նրան թողնել, մանավանդ հոր մահից հետո: Ես ամ-բողջովին մենակ էի մնացել … Բայց նա երիտասարդ էր և ես չկարողացա ընդիմանալ նրա կամքին:
— Իսկ ի՞նչ կլինի ընկերուհուդ հետ — Հարցրեցի ես։
— Մենք ընդհատեցինք մեր հարաբերությունները: Նա ամենևին էլ այնպիսին չէր, ինչպիսին ներկայանում էր․-ասաց տղաս։
Ես մի փոքր զարմացա: Ինձ միշտ դուր էր գալիս նրա ընկերուհին` պարզ, հանգիստ, ժպտերես աղջիկ էր: Նրանք որդուս հետ հիանալի զույգ էին: Ցավալի է, որ նրանց մոտ ոչինչ չստացվեց: Ես արդեն կապնվել էի նրա հետ:
Որդիս մեկ շաբաթ անց մեկնեց: Ինձ ամեն օր զանգում էր: Նրա կյանքը մայրաքաղաքում լավ դասավորվեց: Լավ աշխատանք գտավ, նոր ընկերներ ձեռք բերեց:Մի որոշ ժամանակ անց նա ասաց, որ հանդիպել է իր կյանքի սի-րուն և առա այժն մնալու է այնտեղ:
Ես իմ որդուն և հարսին հրավիրեցի իմ տուն, ինձ համար շատ հետաքրքիր էր , թե ինչպես են նրանք նայվում կողքից: Բայց ցավոք, որդիս ժամանակ չուներ և չընդունեց հրավերս:Ես շատ նեղվեցի ես կատու գնեցի և նա դարձավ իմ զրուցակիցը։Հունվարյան մի օր երեկոյան ես աշխատանքից տուն էի վերադառնում և հանկարծ լսեցի ինչ-որ մեկ ինձ ձայն տվեց։ Շրջվեցի և նկատեցի, որ որդուս նախկին ընկերուհին է՝ երեխան գրկին:
— Աղջիկ, ի՞նչ ես անում այստեղ: ո՞վ է այս երեխան:
Ես նրան հրավիրեցի տուն։ Նա ինձ ասաց, որ գրկի երեխայի հայրը որդիս է․․․Նա ասաց, որ որդուս և իր բա-ժանումից հետո իրեն զրպարտել են և այդ պատճառով նա չի համարձակվել որդուս ասել իր հղիության մասին։ Նա նաև ասաց, որ գնացել է գյուղում ապրող մոր տուն և ծննդաբերել այնտեղ, սակայն մայրը մեկ ամիս առաջ մահացել է։
Մի քանի րոպե նայեցի աշխարհին և գնահատեցի իրավիճակը:
-Իսկ ի՞նչ ես մտածում, ինչպե՞ս ես վարվելու․- հարցրեցի ես մտքում մտածելով, որ որդիս մայրաքաղաքում ար-դեն հարսնացու ունի։
-Մտածում եմ երեխային տալ մանկատուն, իսկ ինքս ինձ համար աշխատանք փնտրեմ։ Ուղղակի ուզում եմ Դուք էլ իմանաք և այցելեք նրան, եթե ինձ հետ ինչ-որ բան պատահի․- արտասվելով ասաց նա
-Մի լացիր, աղջիկս, իմ բնակարանը մեծ է, տեղափոխվեք ինձ հետ ապրելու․-ասացի ես։
Նրանք տեղափոխվեցին իմ տուն։ Որոշ ժամանակ անց հասկացա, որ ճիշտ եմ վարվել։ Թոռնուհուս քայլերը ինձ հիշեցնում էին որդուս մանկությունը։ Ես ամեն օր շտապում էի տուն «իմ աղջիկների» մոտ, չակերտավոր հար-սիկս կատարում էր տնային տնտեսուհու պարտականությունները։ Օրեցօր ավելի ու ավելի էի կապնվում նրանց հետ։ Եկավ մի պահ, երբ «հարսիկիս» սկսեցի ընդունել որպես իմ դուստր։ Անցան շատ ամիսներ․․․
Մի օր որդիս զանգահարեց ինձ և զգուշացրեց, որ շուտով կվերադառնա: Երբ հարցրեցի, թե նա մենակ է գալիս թե ինչ-որ մեկի հետ, չպատասխանեց․․․ Հավանաբար, ընկերուհու և իր հարաբերություններում ինչ-որ բան այն չէ: Այդ ժամանակ թոռնուհիս արդեն առաջին քայլերն էր անում: Ես ոչինչ չասացի «հարսիկիս» և որոշեցի զար-մացնել նրան: Միգուցե նրանք հաշտվեն …
Երբ որդիս ժամանեց, ես ուղղակի ապշեցի: Նա եկել էր երեխայի հետ․․․
— Բարև, մայրիկ: Ո՞վ է սա — զարմացավ նա ՝ մատնացույց անելով թոռնուհուս։
— Քո դուստրն է որդիս:
Նա զարմացավ և նստեց երեխայի կողքին։
— Իսկ ո՞վ է սա․- հարցրեցի ես՝ մատնացույց անելով իր գրկի երեխային:
— Որդիս է․-պատասխանեց նա։
Նրա մայրը մահացավ ծննդաբերության ժամանակ։Լսելով մեր ձայները խոհանոցից դորս եկավ «հարսիկս»: Նա կանգնեց որդուս դիմաց և ոչինչ չասաց: Հետո նրանք միասին գնացին խոհանոց։Մեկ տարի անց նրանք ամուս-նացան: Նրանք արդեն երկու երեխա ունեին: Որդիս այլևս չվերադարձավ մայրաքաղաք:
Նա լավ պաշտոն ստացավ մեր քաղաքում:Երկու տարի անց նա մեծ տուն կառուցեց և մեզ բոլորիս տեղափոխ-վեցինք այնտեղ: Ես հպարտ եմ իմ որդով և պարզապես պաշտում եմ իմ հարսին, ով դարձավ իմ իրական դուստրը:
