Աղջկաս հարսանիքից 2 շաբաթ առաջ խնամիս զանգեց ու ասեց, որ լուրջ խոսալու բան կա, բայց էրէխեքը պիտի չիմանան․ Առանձին հանդիպեցինք ու ընենց բան ասեց, որ․․․Հանուն աղջկաս, ստիպված համաձայնեցինք։Աղջիկս արդեն 2 տարիա փեսուս հետ ընկերությ ուն էր անում, հենց առաջին օրվանից էլ էդ երեխուն շատ էինք հավանել, շատ խելոք, հավասարակշռված, համեստ, լավ ընտանիքի տղայա։
Մեր աղջկան հանգիստ իրան վստահում էինք,հետո որոշ ժամանակ անցավ,արդեն ընտանիքներով էլ ծանոթացանք ու արդեն ամեն ինչ բացահայտ, ավանդական, տեղը տեղին գնում էր։ Հարսանիքի օր էինք որոշել, սաղ խոսացել էինք։Բայց հարսանիքից 2 շաբաթ առաջ, խնամիսա զանգում, ասումա, որ պետքա հանդիպենք մեր ամուսինների հետ միասին, բայց առ անց երեխեքի, որ երեխեքը չիմանան, որովհետև շատ կարևոր խոսակցությունա։
Դե բնականաբար գնում ենք, ու պարզվումա, որ մեր խնամու գործերը էդքան էլ լավ չի, ու ինքը չի կարա հարսանիքի ծախսը անի, խնդրում են, որ մենք անենք։ Դե պարզա մենք համաձայնվում ենք, որովհետև իրան լավ ենք էլի ճանաչում։