-Դստերս մեծացրելեմ առանց ամուսնուս,ամեն ինչ տվել եմ իրեն: Ամուսինս չի օգնել,ամուսնալուծվելենք.դառնորեն ասում է 50-ամյա կինը:Ես դստերս համար վերջին գումարիս նոր բաներ եմ գնել: Եվ հիմա Մարինոչկան 19 տարեկան է, սովորում է քոլեջում,ապրում է մեկ այլ հանրակացարանում:Ես նրան կանչում եմ գալիք հանգստյան օրերի համար, բայց նա չի ուզում. Նա ունի ընկերներ, ընկե-րուհիներ, իր սեփական կյանքը:
Ես հազվադեպ եմ տեսնում նրան, երբ նա գալիս է, ես ուզում եմ նրան կերակրել տանը, իսկ նա նստում է ընկերների հետ սրճարանում ծախսում է ծախսում ողջ գումարը:Ես բավականին երիտասարդ էի,շատ երիտսարդներ պտտվում էին իմ շուրջը: Մեկը՝ Վիկտորը,առաջարկ արեց,պատրաստ էր մեծացնել աղջկաս: Եվ ես մտածեցի՝ինչու տանը անծանոթ մարդ գա, աղջիկս մեծանում է:
Այսպիսով,ես ապրեցի իմ ամբողջ կյանքը:Ես ամեն օր զանգում եմ Մարինային,բայց նա բարկացած է չի ցանկանում խոսել: «Մայրիկ,թող ինձ հանգիստ,ասում է,ապրիր քո կյանքը»:Ես լավ պարումէի,սպորտէի գնում,սիրումէի կարել, ասեղնագործել: Բայց հրաժարվեցի բոլոր հոբբիներից,որպեսզի կարողանամ ավելի շատ ժամանակ հատկացնել աղջկաս,և ավելորդ գումար էլ չկար:
Ես ամբողջ կյանքս աշխատել եմ որպես հասարակ հաշվապահ:Ինձ առաջարկեցին քաղաքում ավելի լավ տեղ:Բայց Մարինան գնաց դպրոց, սովորեց դրան: Որոշեցի, որ իր համար դժվար կլինի հարմարվել մեկ այլ միջավայրում: ՃԻշտ է, հիմա նա, այնուամենայնիվ, ինձանից տարավ այդ քաղաքը:
Թվումէ,թե եսիմ ամբողջ կյանքը նվիրելեմ դստերս,բայց նաչի ցանկանումշփվել,անընդատ վազքի մեջէ:Եսնրան կանչում եմ, երբ ուզում եմ միասին մի տեղ գնանք,և նա կարծես ամաչում է ինձանից:Նա ասում է, որ գնում ենք դուրս, աշխատավարձ ես ստանում,քեզ նորմալ վերարկու գնիր:Եվ ես փորձում եմ չծախսել, ես խնայում եմ, վերարկուն հետաձգեցի: Կարծում եմ, որ դա դեռ պետք կգա իմ դստեր համար, նա հանկարծ ամուսնանա, նրան օգնության կարիք կլինի: Ինչ եք կարծում,որն է ճիշտ:Դուստրս վատ է զգում և չի՞ ուզում շփվել մոր հետ:Ավելի լավ է,որ մայրը իրոք ապրի իր կյանքը և չնկնի դստեր հետևից:
