Ուղիղ 1 տարի առաջ հեռացա կնոջիցս: Թողեցի նրան, որովհետև ծանոթացել էի երիտասարդ և հմայիչ աղջկա հետ,ում կողքին ինձ եռանդով լի և ցանկալի էի զգում:Կինս շատ էր կոպտացել,մարմինը ծածկվել էր ցելյուլիտով, զոլերով, մեծ ավելորդ քաշ ուներ:Կինս մոռացել էր կոսմետիկայի և օծանելիքի մասին: Նա այլև չէր կատարում խնամքի տարրական պրոցեդուրաներ. մանիկյուր, հարդարում…
Այդ ամենը բացասաբար էր ազդում ինձ վրա: Այլևս չկար այն կինը, ում ես սիրահարվել էի: Եվ ես գնացի:Այսօր լրացավ մեր բաժանության 1 տարին: Եվ հենց այսօր ես տեսա նախկին կնոջս և չհավատացի աչքերիս. որքան լավ տեսք ուներ նա:Գեղեցիկ, խնամված, նիահարած, կարճ ընդգծող զգեստով…չի կարող պատահել: Ես հրա-ժարվում էի հավատալ, որ այդ նա է:
Կինս նման չէր երեք երեխաների, ԻՄ երեք երեխաների մորը, և սկսեցի մտածել, թե ինչ է իրականում տեղի ու-նեցել: Երևի, երբ նա ինձ հետ էր, ժամանակ չուներ մարզասրահ գնալու համար,քանի որ իրեն ամբողջովին նվի-րել էր ինձ ու երեխաներին: Նա հավաքում և լվանում էր մեր բոլորի հետևից: Բայց գուցե նա հենց այն ժամա-նակ էր երջանիկ…
Նա բազմիցս էր ասում, որ երազում է մեծ ընտնաիքի մասին, ուզում է երեխաների և ամուսնու մասին հոգ տա-նել, խնամել նրանց…Գուցե նրա կյանքն այն ժամանակ հիանալի էր, իսկ ես չկարողացա գնահատել դա:Ես մի-այն մի բան կարող եմ ասել. ես գիտեմ, թե ինչ է նշանակում, երբ տանը կա իսկական կին, և ես կորցրեցի նրան, բաց թողեցի իմ երջանկությունը:
Ներքին գեղեցկությունը փոխեցի արտաքինի հետ: Կինս արդեն գտել է մեկին, ով իրեն սպասուհու պես չի վերա-բերվում, թույլ է տալիս հոգ տանել նաև իր մասին: Արդեն ուշ է ինչ-որ բան փոխելու համար…
