Ամուսինը հղի կնոջը փակեց սառնարանում՝ հուսալով, որ ոչ ոք իրեն չի կասկածի, բայց նա պատկերացում անգամ չուներ, թե ինչ է պատահելու․․․Աննան քաղաքի լավագույն ռեստորաններից մեկում խոհարար էր աշխատում։ Նրան սիրում էին բոլորը, սկսած իր ուսանողներից մինչև ցանցի սեփականատերը։ Նրա ուտեստները միշտ ոչ միայն համ ունեին, այլև հոգի։
Երբ նա իմացավ, որ հղի է, ուրախությունը պատեց նրան։ Տարիների սպասումը, արցունքները և աղոթքները վերջապես վերած վեցին հրաշքի։ Նա կրծքին երկու գիծ քաշած թեստի ժապավենը սեղմեց և շշնջաց. «Շնորհակալություն, Տեր»։Բայց ամբողջ ընտանի քը չէր կիսում ուրախությունը։ Նրա ամուսինը՝ ազդեցիկ գործարարը, սառնությամբ նայեց նրան։
«Մենք երեխա չէինք պլանավորել», — նյարդայնացած ասաց նա։ «Հիմա ժամանակը չէ»։«Սխալ չէ», — հանգիստ պատասխանեց Աննան։ «Սա նվեր է»։Այդ պահից սկսած նրա հայացքում ո՛չ ջերմություն կար, ո՛չ էլ սեր։ Նա ուշանում էր աշխատանքի, անհետան ում հանդիպումների ժամանակ և չէր պատասխանում զանգերին։ Տունը լի էր լռությամբ։ Աննան փորձում էր չցույց տալ իր ցավը։ Նա շարունակում էր աշխատել, եփել և ժպտալ։
«Աշխատանքը փրկում է ինձ», — ասաց նա իր գործընկերներին։ «Երբ ես եփում եմ, մոռանում եմ բոլոր վատ բաները»։ Բայց մի երե կո, երբ ռեստորանը դատարկ էր, դուռը լուռ բացվեց, և նա այնտեղ կանգնած էր։
«Ի՞նչ ես անում այստեղ», — զարմացած հարցրեց Աննան։«Ես ուզում էի քեզ տուն տանել», — մեղմ ասաց նա։Նա ժպտաց շփոթված։ Գուցե այդքան էլ վատ չէր։ Գուցե նա ամեն ինչ հասկացա՞վ։Նա մոտեցավ։ Նրա հայացքը տարօրինակ էր, կարծես նրա ժպիտի ետև ում ստվեր էր թաքնված։
«Բոլորը գնացե՞լ են արդեն», — հարցրեց նա։«Այո, ես մենակ եմ»։Նա լուռ գլխով արեց, ապա հանկարծ բացեց սառնարանի դուռը և նրան ներս հրեց։Ծանր մետաղական դուռը շրխկոցով փակվեց։ Կողպեքը սեղմվեց։ «Ի՞նչ ես անում», — գոռաց Աննան։ «Թող ինձ դուրս գամ»։
Նրա հավասար ձայնը լսվեց դռան միջով.
«Կներես։ Սա լավագույնն է մեզ երկուսի համար էլ»։Նրա ճիչը արձագանքեց ամբողջ դատարկ ռեստորանում, բայց ոչ ոք չլսեց։ Ջերմ աստիճանը արագորեն իջավ գրեթե զրոյից։ Նրա շնչառությունը գոլորշու վերածվեց, մատները թմրեցին, մարմինը ջղաձգվեց։ Սկզբ ում Աննան փորձեց պատերը հարվածել։ Հետո նա նստեց հատակին և գրկեց նրա փորը։
«Պարզապես բռնվիր, փոքրիկ», — շշնջաց նա, — «պարզապես բռնվիր…»Կծկումները հանկարծակի սկսվեցին։ Ցավը անտանելի էր։Մինչդեռ նրա ամուսինը հանգիստ դուրս եկավ սպասարկման մուտքից։ Նա վստահ էր, որ ամեն ինչ կընթանա ըստ ծրագրի՝ վթ ար, ողբերգություն, բայց կասկածներ չկան։
Բայց նա չգիտեր, որ այդ գիշեր հերթապահում էր նոր անվտանգության աշխատակից՝ մի երիտասարդ, որը միշտ մանրակրկիտ ստ ուգում էր ներկայության գրանցամատյանը։ Նա նկատեց, որ Աննայի անունը նշված չէր ելքի վրա։ «Տարօրինակ է», — մրմնջաց նա, — «սովորաբար միշտ տոնվում է…»
Նա գնաց ստուգելու։ Երբ նա բացեց սառնարանի դուռը, սառը օդի մի հոսք հարվածեց նրա դեմքին, և նա տեսավ մի կնոջ, որը պառ կած էր հատակին։ Առանց մտածելու, անվտանգության աշխատակիցը շտապեց նրա կողքին և կանչեց շտապօգնություն։ Աննան փր կվել էր։
Ծննդաբերությունը վաղաժամ էր սկսվել, բայց երեխան ողջ մնաց։ Տղա՝ փոքրիկ, փխրուն, բայց կենդանի։Երբ Աննան հիվանդանոց ում ուշքի եկավ, բժիշկներն ասացին.
«Դու և քո երեխան իսկական հրաշք եք»։Նա լաց եղավ՝ որդուն կրծքին սեղմած։ Մի քանի ժամ անց ոստիկանությունը ժամանեց։ Նա ամեն ինչ պատմեց նրան։Ամուսնուն ձերբակալեցին հենց իր գրասենյակում։ Նա չդիմադրեց։«Ես պարտքեր ունեի», — խոստովանեց նա։
«Ես ուզում էի հավաքել ապահովագրության և տան գումարը։ Ես չէի կարծում, որ այսպես կստացվի…»Դատարանը նրան դատապ արտեց երկարատև ազատազրկման։
Աննան այլևս չվերադարձավ ռեստորան։ Նա բացեց մի փոքրիկ սրճարան՝ պարզ ցուցանակով՝ «Ջերմ տուն», որտեղ յուրաքանչյուր հյուր կարող էր անվճար ստանալ տաք ապուր։Երեկոյան նա նստում էր պատուհանի մոտ՝ որդուն գրկին, և հանգիստ շշնջում էր.
«Քո շնորհիվ է, որ ես ողջ մնացի։ Քո շնորհիվ է, որ ես կրկին ապրում եմ»։Եվ նրա աչքերում այլևս վախ չկար՝ միայն լույս։
