Ամուսնուս դուր չէր գալիս իմ թմբլիկ կազմվածքը և նա որոշեց լքել ինձ․5 տարի անց մենք նորից հանդիպեցինք։ Ծննդաբերությունից հետո իմ քաշը ավելացավ, և դա ամո ւսնուս դուր չէր գալիս, նա շարո ւնակ տրտնջում էր, որ ինձ նայելիս տհաճություն է զգում և մի օր էլ հեռացավ: Ասելու փոխարեն .
«Ոչինչ սիրելիս,ժամանակի ընթացքում ամեն ինչ կկար գավորվի», նա հեռ ացավ:Ես մնացի երեխայի հետ միայ-նակ;Դժվարությունների մասին չեմ ուզում խոսել, որովհետև ովքեր եղել են այդ վիճակում գիտեն, թե ինչ է նշա-նակում փոքրիկ երեխայի հետ միայնակ մնալ:Սկզբում ես հուսահատվեցի, բայց հետո հանուն իմ բալիկի ես իմ մեջ ուժ գտա և շարունակեցի ապրել:
Ես սկսեցի վարժություններ անել, ամեն կերպ փորձո ւմ էի ինձ անից վանել մռայլ մտքերը; Գիտե՞ք, ինչ է նշանա-կում, երբ քեզ դեն են նետում ան պետք իրի նման:Ծանր հոգեվիճակում էի, հետո սկսեցի մարզա սրահ գնալ, հե-տո երբ փոքրիկս մեծացավ ընդունվեցի աշխա տանքի և սկսեցի զբաղվել ֆիթնեսով: Ես շատ լավ ու հոգատար մարզիչ ունեի; Նա ինձ շատ օգնեց: Ես սկսեցի սիրել իմ մարմինը:Որոշեցի կտրուկ փոխել ոճս և այդպես էլ արե-ցի, նոր սանրվածք, մազերի նոր գույն և հագուստի նոր ոճ…
Մի օր էլ երեխայի մանկապարտեզի մոտ տեսա նախ կին ամուսնուս: Երևի հիշել էր, որո երեխա ունի և եկել էր, որ տեսնի: Զգացի, որ ուշադիր նայում է վրաս ու հանկարծ մոտեցավ.
— Կներեք, կարելի՞ է Ձեզ սուրճի հրա վիրել, եթե դեմ չեք: Ես դեմքս ծած կեցի ձեռքերով և սկսեցի ծի ծաղել: Նա փաստորեն ինձ չէր ճանաչել:
— Ես ինչ որ ծիծաղալու բա՞ն ասացի:Զագսում, երբ երդվում էիր սիրել և պաշտպանել, — շրջվելով դեպի նա, ա-սացի ես:
— Միթե՞ դու ես, ո՞նց ես փոխվել, դու հրաշք ես, — ասաց նա զարմանքից չռված աչքերով և գրկաբաց մոտեցավ ինձ:
— Դու ունես ընդամենը 10 րոպե, այստեղից հեռանալու համար , — շատ լուրջ ասացի ես,- գնա այնտեղ, որտե-ղից եկել ես և այլևս երբեք չհայտնվես իմ կյանքում:Ու նա գնաց: Գիտե՞ք, որքան բավարարված զգացի ինձ, որ-քան էի սպասել այդ օրվան, որ նրա երեսին ասեմ այդ խոսքերը:
