Ամուսինս ասում էր, որ ամեն տարի գնում եմ խոպան` տաջիկների հետ ասֆալտ փռելու, բայց երբ իմացա իրական պատճառը․․․ Սվետ ան ու Արսենը արդեն երկար տարիներ է ինչ ամուսնացած էին: Նրանք ունեին մեծ ընտանիք՝ երեխաներ, թոռներ:
Ամուսնանալուց մի քանի տարի հետո Արսենը սկսեց մեկնել արտագնա աշխատանքի ՌԴ, որտեղ ինչպես ասում էր՝ ասֆալտապատ ման աշխատանքներով էր զբաղված:Նա ամբողջ տարին գտնվում էր ՌԴ-ում ու Հայաստան էր վերադառնում Նոր տարվան: Ամանորն այստեղ նշելուց հետո կրկին մեկնում էր:
Ընտանիքի անդամենրը տարվա մեջ նրան տեսնում էին ընդամենը մի քանի օր:Վերջին տարիներին արդեն Սվետայի մոտ լուրջ կասկա ծեր էին առաջացել, որ ինչ որ բան այն չէ, քանի որ Արսենը բացի ամբողջ տարին արտերկրում գտնվելուց սկսել էր նաև շատ ուշ զան գահարել:
Սվետան որոշեց մեկնել ամուսնու մոտ ու տեսնել, թե իրականում նա որտեղ է ապրում ու ինչով է զբաղված տարիներ շարունակ: Արսե նին չէր ասել, որ գնում է իր մոտ, բայց գիտեր, թե որտեղ է ապրում:Երբ ինքնաթիռից իջավ ու հասավ տան մոտ, թակեց դուռը, որը բաց եց մի կին, ով կարծես թե ռուս էր:
Սվետան շփոթված հարցրեց, թե Արսենը այս տանը չի բնակվո՞ւմ, որին ի պատասխան կինը ռուսերեն լեզվով պատասխանեց՝ այստեղ է բնակվում ու սկսեց կանչել՝ Արսեն, սիրելիս, քեզ են հարցնում:Արսենը մոտեցավ դռան մոտ ու տեսնելով Սվետային միանգամից քարա ցավ՝ չկարողանալով ոչ մի բառ ասել:
Այս պահին երկու երեխաները ներսից եկան ու փաթաթվեցին Արսենի ոտքերին՝ ասելով՝ պապ, գնանք շարունակենք խաղալ:Սվետայի աչքերից սկսեցին արցունքերը հոսել ու նա մի կերպ իրենց զսպելով փախավ այդտեղից: Արսենը վազեց նրա հետևից, որ խոսի, բայց Սվետան չցանկացավ լսել նրան:
Հենց նույն օրը Սվետան տոմսեր գնեց ու վերադարձավ Հայաստան, բայց ընտանիքի անդամենրին ոչինչ չպատմեց, իսկ Արսենը այդ օր վանից այլևս չեկավ Հայաստան:Նա հաճախ էր խոսում որդիների ու թոռնիերի հետ ու ասում, որ փաստաթղթային խնդիրների պատճա ռով այլևս չի կարողանում Հայաստան գալ,
իսկ Սվետան այդպես էլ ոչ ոքի չպատմեց այն, ինչ տեսել էր իր աչքով:
