Ամուսինս եկավ ասեց, որ սկեսուրս հիվանդա ու պիտի բերի մեր տուն, ես էլ պայման դրեցի՝ կամ ես, կամ իրա մերը․․․Չեմ սիրում հիվա նդներին, իրանց վրայից հոտ ա գալիս։Ես ու Օգսենը ամուսնացանք ու շատ էինք սիրում իրար: մարդուս ուշքը գնում էր իմ համար: Ես
չէի կասկածում, որ տենց մարդու հետ ես ամենաերջանիկ կինը կլինեմ։
Ինձ թվում էր, որ ոչինչ չի կարող խանգարել մեր երջանկությանը: Հարսանիքից հետո սկսեցինք առանձին ապրել վարձով բնակարան ում։ Մարդուս մաման ու իմ ծնողները գյուղում էին ապրում: Մենք ապրում էինք երջանիկ, տղա ունեցանք:Կշարունակեինք ապրել խաղ աղ ու երջանիկ, եթե կիսուրս չհի վանդանար։
Օգսենը եկավ ու ասեց,որ պիտի մորը բերի մեր տուն, անկողնային հի վանդա,հարևանն ա խնամում: Ես ընդհանրապես չէի ուզում,որ կիսուրս մեզ հետ ապրեր։ Փոքր երեխա ունեմ, չեմ կարող խնամել անկողնուն գա մ ված հի վանդին։ Ես ոչ ուժ ունեմ, ոչ էլ ցանկություն։
Բացի էդ, հի վանդ մարդկանցից վատ հոտ ա գալիս։Մարդուս ասեցի, թող քուրդ գա Ֆրանսիայից ու մորը խնամի:Վիճեցինք, ես իմն աս եցի, մարդս ՝ իրանը: Մարդս էլ ասեց, որ ինքը կգնա ու կխնամի մորը: Պայման դրեցի
-Եթե հեռանաս, իմացի, որ հետ չեմ ընդունի քեզ: Հավաքեց իրերն ու գնաց:
Փաստորեն մորն ընտրեց, թողեց ինձ ու տղուս մենակ ու գնաց:Ամենավատն էնա, որ մամաս ասում ա ճիշտ արեց: Բայց ինչնա՞ ճիշտ
արել:
