Ամուսինս եկավ տուն ու սկսեց կտրել 8-ամյա դստերս մազերը, մեկ էլ դողացով ձայնով գոռաց․ — Մի հատ շուտ արի այստեղ․․․Ամուսինս վերադարձավ գործուղումից և, ինչպես միշտ, սկսեց կտրել մեր ութամյա դստեր մազերը։ Բայց հանկարծ նա սառեց։
«Արի այստեղ», — շշնջաց նա դողացող ձայնով։
Երբ նա բարձրացրեց նրա մազերը, նրա դեմքը գունատվեց։ Այդ պահին ես հասկացա, որ ինչ-որ բան սարսափելիորեն այն չէ։Մի քանի ամիս ես միայնակ մեծացրի Սոֆիային. ամուսինս աշխատում էր մեկ այլ նահանգում։ Դպրոցից հետո դուստրս գրեթե ամեն օր անցկա ցնում էր քրոջս՝ Ռեյչելի մոտ, որտեղ նա խաղում էր իր զարմիկների՝ Իթանի և Օլիվիայի հետ։ Ես լիովին վստահում էի նրանց։
Բայց շուտով ես նկատեցի մի տարօրինակ բան։ Սոֆիան սկսեց անընդհատ գլխակապ կամ գլխարկ կրել, հրաժարվում էր գնալ սրահ և հաճախ արթնանում էր գիշերները լաց լինելով։ «Դա պարզապես տարիքից է», — անտեսեց Ռեյչելը։ Բայց անհանգստությունը շարուն ակվեց։
Երբ ամուսինս վերջապես վերադարձավ, նա որոշեց կտրել Սոֆիայի մազերը։ Եվ հանկարծ, նրա մազերի տակ մենք տեսանք հին սպի ներ, կապտուկներ և բծեր, որտեղ մազերը պոկվել էին արմատներից։ «Դա պատահական չէ», — հանգիստ ասաց նա։Մենք հարցրինք Սոֆիային, թե ինչ էր պատահել։ Նա լուռ էր, մինչև վերջապես շշնջաց. «Ես վախենում էի, որ մայրիկը կվրդովվի»։
Ապա նա պայթեց արցունքների մեջ և խոստովանեց.
Իթանն ու Օլիվիան քաշում էին նրա մազերը և գլուխը խփում պատին։ Իսկ Ռեյչելը… պարզապես նայում էր։ Երբեմն նա նույնիսկ աս ում էր.
«Սա խաղ է։ Բոլոր երեխաներն են դա անում»։
Ես չէի կարողանում հավատալ դրան։ Իմ սեփական քույրը թույլ էր տվել, որ իմ դստերը տանջեն։ Մենք գնացինք նրան տեսնելու։ Երբ ամուսինս ինձ ցույց տվեց վնասվածքների լուսանկարները, Ռեյչելը սկզբում հերքեց, ապա գոռաց և վերջապես դանակ վերցրեց։ Ոս տիկանությունը նրան ձերբակալեց այդ երեկոյան։
Հետագայում պարզվեց, որ նրա երեխաները նույնպես զոհեր են՝ ապրելով մոր ճնշման տակ, որը նախանձ և զայրույթ էր տածում։ Դա տարանը Ռեյչելին դատապարտեց երկու տարվա պայմանական ազատազրկման և արգելեց նրան տեսնել իր երեխաներին։Սոֆիան գրեթե մեկ տարի թերապիա անցավ։ Սկզբում նա դեռ լաց էր լինում քնի մեջ, բայց աստիճանաբար սկսեց ժպտալ։
Նրա մազերը աճեցին, և նա կրկին դարձավ ուրախ աղջիկ։Մի օր նա ասաց.
«Մայրիկ, վաղը կկտրե՞ս իմ մազերը։ Ես ուզում եմ կարճ։ Ես ուզում եմ լինել նոր ես»։
Ես գրկեցի նրան։
«Իհարկե, սիրելիս։ Նոր դու՝ առանց վախի կամ գաղտնիքների»։
Հիմա միայն մենք երեքս ենք՝ ես, ամուսինս և Սոֆիան։ Այլևս գաղտնիքներ չկան։ Միայն նոր օրեր և մի աշխարհ, որտեղ ոչ ոք այլևս նրան չի ցավեցնի։
