Ամուսինս ինձ ստիպեց, որ դուրս գամ աշխատանքից ու մի քանի տարի անց մի այնպիսի բան ասաց, որը քանդեց մեր ընտանիքը․․․
Ես սովորական, աշխատող և ոչ այնքան հարուստ ընտանիքից եմ, ծնողներս չունեն բարձրագույն կրթություն: Այդ իսկ պատճառով
ես միշտ ցանկացել եմ ավելին ձեռք բերել, որպեսզի նրանք հպարտանան ինձով: Մի խոսքով, պատանեկությունից ես հավակնոտ,
վճռական էի և գիտեի, թե ինչպես պետք է հասնեմ իմ նպատակներին:Հայրս մինչև վերջ էլ չէր հավատում, որ ես ինքս կկարողանամ
համալսարան ընդունվել, մայրս էլ առանձնապես չէր աջակցում ինձ:
Բայց ես կարողացա: Ընդունվեցի տնտեսագիտության ֆակուլտետ: Ես Ռոբերտին հանդիպեցի, երբ ավարտեցի համալսարանը: Նա
աշխատում էր որպես մեխանիկ` այն սերվիզում որտեղ ես և ընկերս տարել էինք նրա մեքենան:Երիտասարդ,գեղեցիկ, հումորի զգա-
ցումով, ինչ֊ որ բան ասես բորբոքվեց մեր մեջ: Նա միանգամից գտավ հեռախոսիս համարը և մենք սկսեցինք հանդիպել։ Նա ասում
էր ինձ,որ մայրը նրան միայնակ է մեծացրել, ուստի որևէ բարձրագույն կրթության մասին խոսք անգամ չէր կարող լինել: Նա սկսել էր
աշխատել վաղ տարիքից, որպեսզի օգնի մորը և ապահովի ինքն իրեն: Իսկ այս աշխատանքով նա լավ գումար էր վաստակում: Մենք
երկար ժամանակ հանդիպեցինք:
Ես Ռոբերտին ասում էի, որ չեմ շտապում ամուսնանալ, ցանկանում եմ կարիերա ստեղծել, և ձեռք բերել սեփական տուն:Մենք սի-
րում էինք միմյանց: Ես նրա մեջ տեսա այդ իսկական տղամարդուն` հուսալի, աշխատասեր, հոգատար, բարի սրտով: Նա ուշադիր
էր իմ նկատմամբ, կազմակերպում էի ռոմանտիկ ընթրիքներ, անակնկալներ, նվերներ` թեև էժան, բայց շատ սիրուն: Մենք հաճախ
էինք զբոսնում: Այս ընդացքում ես ավարտեցի համալսարանը և ընդունվեցի աշխատանքի։Երբ ես սկսեցի բավականին լավ գումար
աշխատել, մենք որոշեցինք բնակարան վարձել և ապրել միասին։Մեկ տարի երջանիկ ապրելուց հետո ես մտածեցի, որ նա իմ կյան-
քի ընկերն է, և երբ նա ինձ ամուսնության առաջարկ արեց ես առանց մտածելու համաձայնեցի։
Մենք ամուսնացանք, արդեն երկո ւսս էլ բավա կանին բարձր աշխատավարձ էինք ստանում, և որոշեցինք վերց նել հիպոթե քային
վարկ։ Ռոբերտը պլանավորել էր բացել իր սեփական ավտոսերվիզը, բայց դրա համար նույնպես շատ գումար էր պետք։ Հիպոտեքա-
յին վարկը վերցրեցինք, նա իր գործի համար վերցրեց առանձին վարկ։ Ամեն ինչ շատ լավ էր և այդ ժամանակ նա սկսեց խոսել երե-
խայի մասին` ասելով, որ պահը հասել է և, որ միայն նրա աշխատավարձով էլ ամեն ինչ կհասցնենք։
Ես շատ էի վախենում աշխատանքս կորցնելու համար, քանի որ ընդունվելու ժամանակ տնօրենս զգուշացրել էր, որ իրեն ֆիզարձա-
կուրդ գնացող աշխատակիցներ պետք չեն։Ես հղիացա և մենք ունեցանք աղջիկ, և երբ նա դարձավ 2 տարեկան,ես ուզում էի նորից
ընդունվել աշխատանքի,բայց Ռոբերտը թուլ չտվեց և որոշ ժամանա անց ես հղիացա երկրորդ անգամ և դարձավ այնպես, որ արդեն
5 տարի է ֆիզարձակուրդի մեջ եմ։
Բայց ստացվեց այնպես, որ Ռոբերտի բիզնեսը սնանկացավ, մենք դեռ ունեինք մի քանի վարկեր և այդ վիճակից նա սկսեց շատ խը-
մել։Ես մտածում էի, որ նա կհավաքի իրեն և կսկսի մտածել առաջ շարժվելու մասին։ Նա շարունակում էր խմել, գումարն արդեն ոչն-
չի չէր հերիքում, և ամեն խոսքից նա բղավում էր ինձ կամ երեխաներ վրա։ Ես չգիտեի, թե ինչ անեմ, որպեսզի կարողանանք ապրել,
բայց ամենացավալին այն էր, որ իմ սիրելի ամուսինը հարբեցող էր դարձել և չէր ցանկանում դա ընդունել։ Մեր վերջին խոսակցութ-
յան ժամանակ նա ինձ ասաց,
֊ Դու արդեն մեծ աղջիկ ես, գնա և աշխատիր, հերիք է արդեն նստես իմ վզին։
Այդ ժամանակ ես հասկացա, որ դա արդեն վերջն էր, քանի որ նա չէր ընդունում այն, որ ինքն է ինձ ստիպել ունենալ երեխաներ և
դուրս գալ իմ սիրելի աշխատանքից։ Մենք բաժանվեցինք, նա դեռ շարունակում է խմել և ունի վատ տեսք, երեխաները խոսում են
նրա հետ և երբեմն հանդիպում, ես նրանց չեմ արգելում։
Ես կարողացա զրոյից սկսել ամեն ինչ և այժմ ունեմ բարձր պաշտոն։ Ինչ եմ ցանկանու ասել Ձեզ այս պատմությունով, այն, որ պետք
չէ ամբոցջությամբ վստահել տղամարդուն, որքան էլ որ հուսալի լինի նա։ Պետք չէ մոռանալ Ձեր նպատակների և երազանքների մա-
սին հանուն տղամարդու։ Ես այլևս նույն սխալը չեմ կրկնի և դուրս չեմ գա իմ սիրելի աշխատանքից, որքան էլ ոսկի սարեր խոստա-
նան։
