Ամուսինս հաջողակ բիզնեսմենից վերած վեց անտուն մարդու․ Նա կորցրեց ամեն ինչ ու հիմա չի ցանկ անում աշխատել․․․Չգիտեմ
ինչ-պես նրան համոզեմ սկսել սկզբից։Ես այնպիսի ջերմությամբ եմ հիշում ամո ւսնուս հետ մեր ծանոթ ությունը: Նրա հետ հանգիստ
ու զվարճալի էր. նա իրեն թույլ չէր տալիս ոչ ավելորդ հայտարարություններ, ոչ էլ գործողություններ անել:Ամեն օր ծաղիկներ էր նվի-
րում, շատ էր պատմում իր և իր ընտանիքի մասին:
Ես մանկավարժական համալսարանի առաջին կուրսի ուսանող էի: Նա ինձնից հինգ տարով մեծ էր և արդեն աշխատում էր գործա-
րանում՝ որպես թիմի ղեկավար: Երկու տարի հանդիպելուց հետո մենք ամուսնացանք: Սկսեցինք ապրել իր ծնողների նվիրած տա-
նը:Երկուսս էլ աշխատում էինք, կյանքի ծրագրեր կազմում, մտածում համալրման մասին:Մի խոսքով, այնպես, ինչպես բոլորը՝ պլան-
ներ, երազանքներ, ցանկություններ:
Երբ ծնվեց մեր առաջին որդին, ամուսինս որոշեց հեռանալ աշխատանքից և փորձեց ստեղծել իր բիզնեսը: Նախնական կապիտալը
պարտքով վերցրեց իր ծնողներից, նրանք հենց այդ ժամանակ վաճառել էին իրենց ամառանոցը: Տարօրինակ է, բիզնեսում ամեն ինչ
լավ էր. դա լվացքատուն էր, ամուսինս առաջին 2 տարում վճարեց իր պարտքերը:Մեր կյանքը հագեցած է, մենք հաճախ էինք գնում
հանգստանալու, լավ էինք հագնվում, 2 մեքենա էինք գնել և լավ ամառանոց, ես չէի աշխատել, ավելի ուշ երկրորդ երեխան ունեցա:
Այսպես անցավ հինգ տարի, բայց աստիճանաբար բիզնեսի վերջը եկավ: Մրցակիցները ճնշում էին: Սկզբում ամուսինս փորձում էր
լողալ ջրի վրա, բայց դա նրան չէր հաջողվում, այնուհետև ինձ համոզեց վաճառել մեր ամառանոցը՝ խոստանալով, որ դա ժամանա-
կավոր է: Չօգնեց:
Այդ տարի ամռանը առաջին անգամ մենք հանգստի չգնացինք:Լվացքա տունը փրկել չհա ջողվեց: Այնուհետև սկսեց աշխատել մեքե-
նայի սպասարկման սրահում, բայց նա ոչ մի կերպ չկարո ղացավ ոտքի կանգնել: Վաճառ եցինք իմ մեքենան: Այնուհետև ամուսինս
համոզեց ինձ վաճառել մեր բնակարանը, տեղափոխվել (իհա՛րկե, ժամանակավոր) վարձով բնակարան:
Նա երդվեց, որ դա երկար ժաման ակով չի լինի, և որ ինքը լավ գաղա փարներ ունի:Ինչ-որ պահի ես նահան ջեցի և համաձայնվեցի,
հավատացի նրան: Մենք վաճառեցինք բնակարանը, բայց դա չօգնեց, փողերը թռան աղե տալի տեմպերով: Իհա՛րկե, ընտել անալով
«լավ կյանքին», ցավալի և վիրավորական էր հրաժարվել սովորույթներից,ցավալի էր նայել երեխաներին, ովքեր ստիպված էին իրենց
ցանկությունների դիմաց միշտ լսել «ոչ»:
Անկեղծ ասած, նույնիսկ փողոցում, երբ տես նում էի ընկերներիս, իբր կա՛մ փողոցն էի անց նում, կա՛մ ձևացնում, թե իբր չեմ ճանա-
չում. այնպես էի ես ամաչում: Երեխաները հարցնում էին իրենց հորը, թե երբ ամեն ինչ կհարթվի, բայց նա կարծես հուսահատվում և
անտարբեր պատասխանում էր՝ «չգիտեմ»:Տվյալ պահին նա ամբողջ օրը պառկում է թախտին և «մտածում», թե ինչպես վերադարձ-
նի անցյալը: Ես խնդրո ւմ եմ, որ գոնե ինչ-որ տեղ աշխատանքի անցնի, բայց նա պատաս խանում է, որ «միշտ ժամանակ կունենա
աշխա-տելու իր հորեղբոր մոտ», իսկ այդ ընթացքում մտածում է, թե ինչպես նորից բիզնես հիմնի:
Երկու կողմերի ծնողները նույնպես փոր ձում էին խելքի բերել նրան, բայց ապարդյուն. «Ես ինքս ամեն ինչ գիտեմ, մի՛ խառնվեք» :
Ահա նրա պատասխանը:Ես՝ որպես ուսուցիչ, աշխատանքի ընդունվեցի դպրոցում, բայց չեմ կարող հասցնել հոգալ երկու երեխանե-
րիս և <<բիզնեսմեն>> ամուսնուս կարիքները: Նրան խելքի բերել չի հաջողվում: Երբեմն մեր խոսակցությունները վերածվում են վե-
ճերի, նա ինձ մեղադրում էր, որ իր հետ ապրել եմ փողի պատճառով, և այժմ, այս ծանր ժամանակահատվածում, նրան չեմ սատա-
րում և «սղոցում եմ նրա ուղեղը»: Իհա՛րկե, դա այդպես չէ:
Խորհուրդ տվեք, թե ինչ կարելի է անել նման իրավիճակում: Մի կողմից ես չեմ կարող ամեն ինչ իմ ուսե րին տա նել և ուզում եմ,որ
վերջապես դադարի ինքն իրեն խղճալ, գնա և գոնե ինչ-որ բան վաստակի երեխաների համար: Մյուս կողմից, ես վախենում եմ ուժեղ
սեղմել նրան, հստակ է, որ ընկճված վիճակում է, վախենում եմ, որ ինչ-որ անդառնալի բան կարող է անել իր հետ:
