Ամուսինս հաջողակ բիզնեսմենից վերածվեց անտուն մարդու․ Նա կորցրեց ամեն ինչ ու հիմա չի ցանկանում աշխատել․․․Չգիտեմ ինչպես նրան համոզեմ սկսել սկզբից

Ամուսինս հաջողակ բիզնեսմենից վերած վեց անտուն մարդու․ Նա կորցրեց ամեն ինչ ու հիմա չի ցանկ անում աշխատել․․․Չգիտեմ
ինչ-պես նրան համոզեմ սկսել սկզբից։Ես այնպիսի ջերմությամբ եմ հիշում ամո ւսնուս հետ մեր ծանոթ ությունը: Նրա հետ հանգիստ
ու զվարճալի էր. նա իրեն թույլ չէր տալիս ոչ ավելորդ հայտարարություններ, ոչ էլ գործողություններ անել:Ամեն օր ծաղիկներ էր նվի-
րում, շատ էր պատմում իր և իր ընտանիքի մասին:

Ես մանկավարժական համալսարանի առաջին կուրսի ուսանող էի: Նա ինձնից հինգ տարով մեծ էր և արդեն աշխատում էր գործա-
րանում՝ որպես թիմի ղեկավար: Երկու տարի հանդիպելուց հետո մենք ամուսնացանք: Սկսեցինք ապրել իր ծնողների նվիրած տա-
նը:Երկուսս էլ աշխատում էինք, կյանքի ծրագրեր կազմում, մտածում համալրման մասին:Մի խոսքով, այնպես, ինչպես բոլորը՝ պլան-
ներ, երազանքներ, ցանկություններ:

Երբ ծնվեց մեր առաջին որդին, ամուսինս որոշեց հեռանալ աշխատանքից և փորձեց ստեղծել իր բիզնեսը: Նախնական կապիտալը
պարտքով վերցրեց իր ծնողներից, նրանք հենց այդ ժամանակ վաճառել էին իրենց ամառանոցը: Տարօրինակ է, բիզնեսում ամեն ինչ
լավ էր. դա լվացքատուն էր, ամուսինս առաջին 2 տարում վճարեց իր պարտքերը:Մեր կյանքը հագեցած է, մենք հաճախ էինք գնում
հանգստանալու, լավ էինք հագնվում, 2 մեքենա էինք գնել և լավ ամառանոց, ես չէի աշխատել, ավելի ուշ երկրորդ երեխան ունեցա:

Այսպես անցավ հինգ տարի, բայց աստիճանաբար բիզնեսի վերջը եկավ: Մրցակիցները ճնշում էին: Սկզբում ամուսինս փորձում էր
լողալ ջրի վրա, բայց դա նրան չէր հաջողվում, այնուհետև ինձ համոզեց վաճառել մեր ամառանոցը՝ խոստանալով, որ դա ժամանա-
կավոր է: Չօգնեց:

Այդ տարի ամռանը առաջին անգամ մենք հանգստի չգնացինք:Լվացքա տունը փրկել չհա ջողվեց: Այնուհետև սկսեց աշխատել մեքե-
նայի սպասարկման սրահում, բայց նա ոչ մի կերպ չկարո ղացավ ոտքի կանգնել: Վաճառ եցինք իմ մեքենան: Այնուհետև ամուսինս
համոզեց ինձ վաճառել մեր բնակարանը, տեղափոխվել (իհա՛րկե, ժամանակավոր) վարձով բնակարան:

Նա երդվեց, որ դա երկար ժաման ակով չի լինի, և որ ինքը լավ գաղա փարներ ունի:Ինչ-որ պահի ես նահան ջեցի և համաձայնվեցի,
հավատացի նրան: Մենք վաճառեցինք բնակարանը, բայց դա չօգնեց, փողերը թռան աղե տալի տեմպերով: Իհա՛րկե, ընտել անալով
«լավ կյանքին», ցավալի և վիրավորական էր հրաժարվել սովորույթներից,ցավալի էր նայել երեխաներին, ովքեր ստիպված էին իրենց
ցանկությունների դիմաց միշտ լսել «ոչ»:

Անկեղծ ասած, նույնիսկ փողոցում, երբ տես նում էի ընկերներիս, իբր կա՛մ փողոցն էի անց նում, կա՛մ ձևացնում, թե իբր չեմ ճանա-
չում. այնպես էի ես ամաչում: Երեխաները հարցնում էին իրենց հորը, թե երբ ամեն ինչ կհարթվի, բայց նա կարծես հուսահատվում և
անտարբեր պատասխանում էր՝ «չգիտեմ»:Տվյալ պահին նա ամբողջ օրը պառկում է թախտին և «մտածում», թե ինչպես վերադարձ-
նի անցյալը: Ես խնդրո ւմ եմ, որ գոնե ինչ-որ տեղ աշխատանքի անցնի, բայց նա պատաս խանում է, որ «միշտ ժամանակ կունենա
աշխա-տելու իր հորեղբոր մոտ», իսկ այդ ընթացքում մտածում է, թե ինչպես նորից բիզնես հիմնի:

Երկու կողմերի ծնողները նույնպես փոր ձում էին խելքի բերել նրան, բայց ապարդյուն. «Ես ինքս ամեն ինչ գիտեմ, մի՛ խառնվեք» :
Ահա նրա պատասխանը:Ես՝ որպես ուսուցիչ, աշխատանքի ընդունվեցի դպրոցում, բայց չեմ կարող հասցնել հոգալ երկու երեխանե-
րիս և <<բիզնեսմեն>> ամուսնուս կարիքները: Նրան խելքի բերել չի հաջողվում: Երբեմն մեր խոսակցությունները վերածվում են վե-
ճերի, նա ինձ մեղադրում էր, որ իր հետ ապրել եմ փողի պատճառով, և այժմ, այս ծանր ժամանակահատվածում, նրան չեմ սատա-
րում և «սղոցում եմ նրա ուղեղը»: Իհա՛րկե, դա այդպես չէ:

Խորհուրդ տվեք, թե ինչ կարելի է անել նման իրավիճակում: Մի կողմից ես չեմ կարող ամեն ինչ իմ ուսե րին տա նել և ուզում եմ,որ
վերջապես դադարի ինքն իրեն խղճալ, գնա և գոնե ինչ-որ բան վաստակի երեխաների համար: Մյուս կողմից, ես վախենում եմ ուժեղ
սեղմել նրան, հստակ է, որ ընկճված վիճակում է, վախենում եմ, որ ինչ-որ անդառնալի բան կարող է անել իր հետ:

Եթե հավանեցիք այս գրառումը կիսվեք Ձեր ընկերների հետ.
GOOD LOOKING NEWS