Ես 30 տարեկան եմ,իսկ կինս 29:Մինչև երեխայի ծնվելը մենք 5 տարի շարունակ ապրում էին սիրով և համե-րաշխ:Հղիությունը պլանավորված էր(ոնց եմ ես ափսոսում այդ մասին): Ամեն ինչ սկսվեց երեխայի ծնվելուց հետո՝գոռոցներ,կապրիզներ,անքուն գիշերներ,նյարդեր,զոքանչի ներկայություն…
Ես աշխատում եմ,իսկ կինս՝ ոչ:Նա միշտ զբաղված է երեխայով,այդ ամենին գումարած նաև զոքանչս:Մենք ի-րար հետ որևէ հարաբերություն չունեինք արդեն հղիության վերջին ամիսներին,իսկ ծծնդաբերությունից հետո ոչինչ չվերականգնվեց:
Տանն այնքան լարված մթնոլորտ էր,որ բանը դրան չէր հասնում:Մեր երեխան շատ դյուրագրգիռ էր,իսկ իմ ու կնոջս հարաբերություններում վեճերը ավելի հաճախ էին կրկնվում:Աշխատանքս շատ ժանր էր և շատ ուժեր էր խլում:Այս իրավիճակում ես սկսեցի նայել շուրջս,սակայն սիրուհու կարգավիճակով ապրել ցանկացողները այդքան էլ շատ չէին:
Բոլորը ձգտում էին լուրջ հարաբերությունների,իսկ դրա համար պետք էր ազատ լինել:Այս ամենին գումարած ես մի շարք առողջական խնդիրներ ունեի,սկսեցի ամեն օր խմել:Գնալով ինձ ավելի քիչ էին հետաքրքրում կինս և ե-րեխաս: Բազմաթիվ անգամներ կնոջս հետ խոսեցի,փորձեցի բացատրել,որ չի կարելի ամբողջ ժամանակը տրա-մադրել երեխային:Ժամանակի ընթացքում նա ինձ համար տհաճ դարձավ:
Շատերն ասում են,որ երեխան ընտանիքն ամրացնում է,սակայն մեր դեպքում ընտանիքը քանդվեց:
