Ամուսնացա առանց օժիտի, ծնողներս հնարավորություն չունեին օժիտ տալու․ հարսանիքի օրվանից հետո ամեն օր կիսուրս ինձ երես ով էր տալիս․ Մի օր էլ չդիմացա ու․․․Սկեսուրս բառիս բուն իմաստով սկեսուր է: Ոնց որ միշտ ինձ սպասած լինի, որ ինքնահաստ ատվի ինձ վրա ու իր կյանքի չստացված պահերի համար ինձնից մուռ հանի:
Բայց ես ինչ եմ արել իրեն էլի: Ընդամենը որդու կինն եմ, ում հետ շատ սիրով ու հարգանքով ենք, բայց սկեսուրիս հետ մինչ օրս լե զու չեմ գտնում:Արդեն 3 տարի կլինի ամուսնացած ենք, բայց, սկեսուրս միշտ երեսով ա տալիս այն փաստը, որ ես հետս օժիտ չեմ բերել:
Անկեղծ կլինեմ, ծնողներս հնարավորություն չունեին, ես էլ նրանց ասել էի որ պարտքով ոչինչ չանեն, չեմ թողել: հետո, սկեսուրիս տանն ինչ չկար, որ պիտի հետս տանեի: Դա ինչ հնացած հիմար ադաթ է: Ես գիտեմ, որ շատերը վաղուց նման բաներ չեն անում, սկեսուրնե րն էլ շատ նորմալ են վերաբերվում, նույնիսկ իրենք են ամեն բան անում, որ հարսը հետը ոչինչ չբերի:
Իսկ իմ սկեսուրը փաստորեն օժիտի էր սպասում ու մինչև հիմա էլ ինձ երեսով է տալիս այդ ամենը:Կգա կասի հարևանի հարսը օժիտ ընտիր մեբել ա բերել, լվացքի մեքենա, էս էն: Ես էլ մի օր չդիմացա ասեցի սկեսուրիս՝ «մամ ջան, ինչի կարիք ունես, ասա աշխատում եմ, ապառիկով կառնեմ կբերեմ կդնեմ տունը, դու էլ էլ հարևանների հարսների բերածին չես նայի»:
Իհարկե, ասեց ես ամոն ինչ էլ ունեմ, ինձ բան պետք չի ու շատ լավ էլ հասկացավ ինչու նման բան ասեցի
