Ամուսնուս դավաճանությունը շատ թանկ նստեց իր վրա․ Յուրահատուկ վրեժիս շնորհիվ զրկվեց ամեն ինչից, այդ թվում նաև աշխատանքից․․․
Ամուսինս դավաճանեց ինձ, չնայած նրան, որ արդեն 4 տարի միասին էինք ապրում։ Ես վատ կին չէի, միշտ հոգ էի տանում ամուս նուս մասին, ինքս էլ միշտ խնամ ված էի,բայց երևի նրա բնավորությունն է այդպիսին, անընդ-հատ փոփոխություններ է ուզում։
Լրիվ պատահական իմացա, որ դավաճանում է ինձ իր տնօրենի 18 տարեկան դստեր հետ։ Ամուսինս մոռացել էր անջատել իր համակարգիչը, և երբ լսեցի հաղորդագրության ձայնը, անկախ իմ կամքից մոտեցա և կարդա-ցի․
—Ես էլ քեզ, սիրելիս։
Սկսեցի կարդալ․․․ սիրտս խառնեց․․․ Այդ աղջիկն իր անկեղծ լուսանկարներն էր ուղարկել, ընդամենը 18 տարե-կան․․․ Իսկ ամուսինս 25 տարեկան է։ Որոշեցի, որ պիտի վրեժ լուծեմ։Երբ ամուսինս դուրս եկավ լոգարանից, ես ձևացրեցի, իբր ոչինչ չի եղել։ Ամբողջ գիշեր մտածում էի, թե ինչպես վրեժ լուծեմ, պատժեմ այդ երկուսին։
Իմացա տնօրենի էլկետր ոնային փաստի հասցեն և համբերա տար սկսեցի սապսել ամսվա վերջին օրվան, երբ ամուսնուս պիտի ավելի բարձր պաշ տոն տային։ Այդ օրն ուղարկեցի տնօ րենին իր անպարկեշտ դստեր լուսա-նկարները։
Ամուսնուս ոչ միայն հանեցին գոր ծից, այլ շան պես դուրս շպրտեցին։ Իսկ այդ ընթացքում ես հավաքեցի իրերս և գնացի տնից։ Այո, գուցե և պետք էր ուղղ ակի հեռանալ, բայց գիտեք, շատ ցավ ալի է,երբ հավա տում ես մար-դուն, նրա համ ար անում ես ամեն ինչ, իսկ նա լուռ կեղտ է լցնում քո հոգում։ Այդ ժամ անակ բացի վրեժից ուրիշ ոչինչ չես ուզում։
Իսկ բոլոր նրանց, ովքեր գոռում են այն մասին, որ վրեժը վատ և ստոր արարք է, ես ուզում եմ ասել․ իսկական ստորություն է լուռ դավաճանելը, մինչ քո սիրելին սպասում է տանը, իսկ վրեժ լուծելը՝ ոչ։ Դա արդար է։
