Ամուսնուս ծնողները մեզ հանգիստ չեն տալիս․ Նրանք չեն ցանկանում հասկանալ, որ մենք էլ ազատ ապրելու իրավունք ունենք։Ես սիրում եմ ամուսնուս ծնողներին, նրանք շատ լավ մարդիկ են: Նրանք և ամուսնուս տա-տիկը ապրում են Երևանին մոտ գյուղում, մոտ 1 ժամվա ճանապարհ է: Իսկապես բարի ու դրական մարդիկ են, մեզ շատ են օգնում: Ես միշտ էլ շնորհակալ եմ եղել նրանց ամեն ինչի համար:
Սակայն ինչպես և բոլոր ծնողները,նրանք նույնպես սիրում են խառնվել մեր կյանքին, հարցեր տալ:Մինչ երեխա-ներիս ծնվելը դա ինձ չէր անհանգստացնում: Մենք նրանց տուն էինք գնում երկու շաբաթը մեկ, ու բոլորս գոհ ու երջանիկ էինք:Սակայն երեխաներիս ծնվելուց հետո ամուսնուս ծնողներն ու տատիկը որոշեցին, որ զույգ աղ-ջիկներս իրենց երեխաներն են:
Սկսվեցին անվերջ խրատներ, խորհուրդներ, թե ինչպես բարուրեմ, հագցնեմ, կերակրեմ. Ցանկն անվերջ կարելի է թվարկել: Ու այդ հողի վրա մեզ մոտ կոնֆլիկտներ սկսվեցին:Հետո նրանք սկսեցին բոլոր հանգստյան օրերին ու տոներին զանգել ամուսնուս ու խնդրել գնալ իրենց տուն՝ ասելով, որ շատ են կարոտում երեխաներին: Ամու-սինս էլ համաձայնվում էր:
Այսինքն իմ կյանքում միայն երկու տեսակի օրեր էին մնացել. կամ միայնակ մնում էի զույգերիս հետ, կամ էլ գը-նում էինք գյուղ:Արդյունքում սկսեցինք շաբաթվա գրեթե կեսը մնալ այնտեղ, քանի որ ամուսինս հեռավար աշ-խատանքի անցավ: Իսկ երբ գալիս էինք տուն, մեր երեկոները ուղեկցվում էին տեսազանգերով:
Մարտի 8-ին ամուսինս ասաց, որ ինձ ռեստորան է հրավիրում, ու երբ զանգեցի սկեսուրիս տոնը շնորհավորե-լու, զգուշացրեցի, որ իրենց տուն չենք գնալու: Նա այնպես փոխեց տոնը, կարծես ինչ-որ վատ բան է եղել: Ու դրանից հետո նրա վերաբերմունքն իմ հանդեպ կտրուկ վատացավ: Նա 4-5 օր իրեն այնպես էր պահում, որ… ուղղակի աննկարագրելի է:
Բայց ո՞վ ասաց, որ ես պարտավոր եմ նրանից թույլտվություն վերցնել որևէ մի տեղ գնալուց առաջ, կամ ինչու՞ են նրանք որոշել, որ մեր ընտանիքն իրենց սեփականությունն է ու զվարճանքի գործիքը:Հիմա ընդհանրապես չեմ ուզում իրենց տուն գնալ: Թող որոշ ժամանակ անցնի, գուցե և սառեմ ու մտափոխվեմ, բայց այս պահին թող բավարարվեն միայն տեսազանգերով:
