Ամուսնուս ծնողները շատ հարուստ են, մնացած հարազատները՝ նույնպես: Նրանք լավ փող են վաստակում և իրենց ոչնչից չեն զրկում: Նրանք գնում են միայն թանկարժեք սուպերմարկետների լավագույն ապրանքները, գնում են դիմահարդարների, մերսողների և նման այլ մասնագետների մոտ, տարեկան երկու անգամ պարտա-դիր գնում են հանգստանալու, մի խոսքով, ոչ թե կյանք, այլ ազնվամորի:Իսկ ահա ես ծնվել եմ մի հասարակ ընտանիքում:
Հայրս մեզ լքել է, մայրս է ինձ մեծացրել: Վերջերս նա մահացավ և ինձ թողեց ժառանգություն մեկ սենյականոց բնակարան, ճիշտ է, հին տուն է և առանց նորմալ վերանորոգման: Եվ ահա ես ամուսնուս հետ ապրում եմ հենց այս բնակարանում: Իհա՛րկե, նման իրավիճակը ճնշող է, բնակարանն այնքան ավերված է, որ պահանջում է ամբողջական վերանորոգում՝ ընդհուպ մինչև խողովակների և հատակների փոխելը: Ես գումար չունեմ և չեմ կարող դա անել:
Մի փոքրիկ աշխատավարձ եմ ստանում: Լավ է, որ ես փոխհատուցում ունեմ մորս մահվան համար: Նաև հեռա-վոր հարազատներս երբեմն օգնում են ինձ:Մենք ի սկզբանե միասին ենք ապրել: Սկզբում մենք օթևանել էինք ամուսնուս ծնողների տանը: Բայց այնտեղ նրանք ինձ հաճախ դիտողություններ էին անում, որ տան համար քիչ սնունդ եմ գնում, կամ էլ ինչ-որ բան սխալ եմ անում, չեմ օգնում: Ամուսինս միշտ համաձայն էր ծնողների հետ և չէր առարկում:
Բոլորը դեմքիս ժպտում էին, բայց իմ հետևից ասում, որ ես վատն եմ և ալարկոտ: Ես պատրաստ էի օգնել, բայց ոչ ոք ինձ չէր բացատրում, թե կոնկրետ ինչ պետք է անեմ:Եվ սննդի հետ կապված, իրավիճակն ինձ համար ընդ-հանրապես սարսափելի էր…Մի անգամ ամուսինս սառնարանից նրբերշիկ վերցրեց,և մայրը նրան նկատողութ-յուն արեց և ասաց, որ դա տեղը դնի: Նա ասաց, որ քանի որ ինքը չի գնել դրանք, վերցնելու բան էլ չկա: Ես ցնցված էի այդպիսի ժլատությունից:
Մեր ընտանիքում դա ընդունված չէր: Մենք միշտ կիսում էինք ամեն ինչ…. Երբ ես հաց եմ գնում, չեմ ասում, որ նրանք դա չպետք է ուտեն, և ես նրանց համար կոպեկներ չեմ հաշվում:Հետո տեղափոխվեցինք ապրելու ինձ մոտ: Ամուսինս ընդհանրապես չի օգնում: Մորաքույրս և հորեղբայրս փող են տալիս ինձ: Նրանք նաև ուզում են իմ բնակարանի համար տեխնիկա գնել: Բայց ինչո՞ւ է ամուսինս այդքան դժկամորեն բոլորին վերաբերում:
Վեց տարի է, ինչ միասին ենք ապրում: Մենք չենք նախատեսում հարսանիք, բայց դա միայն նրա հարազատ-ների օգտին է: Նա նույնիսկ չի մտածում իր զավակներին օգնելու մասին: Տպավորությունն այնպիսին էր, որ նրա ծնողներն ուրախ էին, որ նրան ուղարկել էին ապրելու ինձ հետ … Բայց ամուսնուս մայրն անընդհատ օգնություն է խնդրում մեզնից: Ես նստում եմ նրա կրտսեր երեխայի հետ, հետո կերակրում եմ ընտանի կենդա-նիներին, մինչ նա շրջում է հանգստավայրերում, իսկ ամուսինս, ընդհանուր առմամբ, ելքումուտքերի մեջ է, կա՛մ ինչ-որ բան է բերում, կա՛մ ինչ-որ տեղ տանում:
Ընդհանրապես, նրա մայրը հաճախ է արձակուրդի գնում, իր վրա փող ծախսում, բայց նա ո՛չ բարոյական, ո՛չ ֆինանսական առումով մեզ չի օգնում: Նա գոհ է կյանքի այս դասավորությունից, բայց ես վիրավորված եմ: Տպավորություն է ստեղծվում, որ ամուսինս ոչ մի ծնողի կարիքը չունի: Տեսնում եք, նրանք կարծում են, որ երեխաներն իրենք պետք է ապրուստ վաստակեն, և նույնիսկ օգնեն ծնողներին: Եվ ինչպե՞ս կարող է երիտա-սարդ ընտանիքը գումար վաստակել նման կյանքով: Բայց իմ բոլոր ընկերներին միայն ծնողներն են օգնում: Ընկերուհուս համար մեքենա են գնել, մյուսի համար նորոգում են արել և վճարել հարսանիքի համար, իսկ մենք ամեն ինչ ինքնուրույն ենք անում…
Ես որոշեցի, որ քանի որ նրանք մեզ փող չեն տալիս, ապա ես շփումը կհասցնեմ նվազագույնի, այդ դեպքում ինչու ես պետք է լարվեմ ուրիշի երեխայի պատճառով կամ մաքրեմ կատվի կեղտը: Բայց ամուսինս շատ թունավոր մայր ունի, քանի որ ես սկսեցի անտեսել նրան, նա ակտիվորեն անցավ որդու կողմը: Ամուսինս աշխատանքից հետո առաջին զանգից վազում է նրա մոտ: Ես հոգնել եմ այդ վերաբերմունքից … Իսկ ի՞նչ կանեիք իմ փոխարեն:
