Մի քանի տարի առաջ քաղաքից դուրս տարածք գնեցինք,որոշեցինք այնտեղ տուն կառուցել,քանի որ շատ էինք երազում ամառանոց ունենալու մասին:Մեր բարեկամները չէին հոգնում կրկնել,որ դա վատ մտահղացում է: Սա-կայն մենք ոչ ոքի չլսեցինք և երեք տարում կառուցեցինք հիասքանչ 4-սենյականոց տուն, հարմարավետ և գեղե-ցիկ կահավորեցինք:
Ես ու ամուսինս որոշեցիքն, որ հետագայում մեր բնակարանը կթողնենք մեր դստերը,իսկ մենք կտեղափոխվենք մեր առանձնատուն և հանգիստ կապրենք: Նշեմ, որ աղջիկս միակ մարդն է եղել,ով օգնել է մեզ տունը կառուցե-լու և նորոգելու ժամանակ: Մեր մյուս հարզատները 3 տարվա ընթացքում ոչ մի ազատ րոպե այդպես էլ չգտան:
Վերջապես տունը պատրաստ էր: Երբ բարեկամներն իմացան այդ մասին, շտապեցին մեր տուն, որպիսի շնոր-հավորեն: Իրենք իրենց հրավիրեցին, եկան, ընթրեցին և մնացին գիշերելու: Դա ինձ չէր խանգարի, եթե չկրկն-վեր ամեն շաբաթ:Ես ու ամուսինս աշխատում էինք ամբողջ շաբաթ, իսկ ազատ օրերին գալիս էին ամառանոց, որպիսի հանգստանանք: Մեր բարեկամները չէին հասկանում,որ արդեն հոգնեցրել են մեզ, նրանք շարունակում էին ամեն շաբաթ և կիրակի գիշերել մեր տանը:
Դա արդեն տհաճ էր: Մի ագամ էլ երեքշաբթի օրը այդ անկոչ հյուրերից մեկը զանգեց և հետաքրքրվեց, թե ինչ-պես են մեր գործերը: Ես, անկեղծ ասած, զարմացա,քանի որ աշխատանքային օրերին մեզ ոչ ոք չէր հիշում: Այն-պես ստացվեց, որ ես ու ամուսինս հաջորդ օրը հիվանդացանք: Քանի որ աշխատանքի չէինք գնալու, որոշեցինք գնալ մեր ամառանոց: Ի՞նչ եք կարծում, մեզ այնտեղ ի՞նչ անակնկալ էր սպասում:
Դե իհարկե, մեր ամառանոցում հավաքվել էին ամուսնուս քրոջ ընտանիքն ու նրանց ընկերները, ինչ-որ մեկի ծնունդն էին նշում…Այդ դեպքից հետո մեր հարաբերությունները վերջնականապես փչացան, մենք այլևս չենք շփվում նրանց հետ: Որքան անամոթ պիտի լինի կինը, որ ուրիշի տնից թաքուն վերցնի ավելորդ բանալին և առանց թույլտվության ներխուժի այնտեղ, և համարձակվի խնջույք կազմակերպել…
