Ամուսնուս հիվանդությունն ու վաղաժամ մահը ինձ ուղղակի թևաթափ արեցին, բայց երբ բացեցին նրա կտակը, պարզվեց ամենաս արսափելին․․․Ամուսինս սկսեց հազալ, մե ղավոր էր նրա վատ սովորությունը, բայց նա ուշադրություն չդարձրեց դրա վրա։ Եվ հետո, ինչպես մի հեղեղ, նա մի երկու օրով գնաց հի վանդանոց։ Նա չկարողաց ավ դուրս գալ այնտեղից: Ընտանիքի հայրը լքեց մեզ։
Երեխաները լացելով եկել էին հրաժեշտ տալու։Ինձ ցավակցեցին նաև մեր հարազատներն ու ընկերները։Մեր ամուր ընտանիքը ան-
դառնալի կորուստ ապրեց: Երկրորդ հարվածը կտակն էր: Ըստ ամենայնի, ամուսնիս կասկածել է, որ իր հետ ինչ-որ բան այն չէ և
նույնիսկ հրաժեշտի գրություն է գրել, որը միշտ եղել է փաստաբանի չհրկիզվող պահարանում։
Դրանում նա ասում էր, թե ինչպես է սիրում մեզ բոլորիս, որքան թանկ ենք մենք իր համար։Նա ասաց, որ հիշում է իր կյանքի բոլոր
ամենաթանկ պահերը։ Եվ նրանք բոլորը կապված էին մեզ հետ։Եվ նա նաև ն երողություն էր խնդրում: Նա ներողություն էր խնդրում
դստերը ոչինչ չթողնելու համար,նա արդեն լավ ամուսին ունի,սեփական բնակարան ու մեքենա։
Որդին նույնպես պետք է ների նրան,քանի որ մենք նրան տվել ենք գերազանց կրթություն և անհրաժեշտ գիտելիքներ։Հիմա լավ փող է աշխատում։ Բայց խոսքերի մեծ մասն ինձ էր ուղղված: Չէ որ նրա կամքի համաձայն՝ ես էլ մնացի առանց ժառանգության։ Ոչ, ես ամեն դեպքում պահեցի բիզնեսի իմ մասը: Բայց նրա կեսը և նույնիսկ որոշ գումար նախատեսված էր մի կնոջ համար, ում ես չգիտ եի։ Նրան դրանք պետք էին, ըստ ամուսնուս:
Եվ ես կարող էի միայն արցո ւնքներ թափել և մտածել, թե ինչ է նշանակում այդ ամենը: Ես հանդիպեցի Եվայի հետ։ Երիտասարդ,
գեղեցիկ աղջիկ է: Նա բացարձակապես ոչինչ չասաց իր մասին։ Տարիքով նա որդուցս մեծ չէր: Ակնհայտ էր, որ նա ինձ հետ խոսելու
ցանկություն չուներ։
Վերջապես պարզվեց, թե որտեղ է անհե տացել ամուսինս, երբ նա ժամանակ է անցկացրել «ընկերների» հետ:Մենք ամբողջ կյան քում բաց ենք եղել միմյանց համար։ Ես կփորձեի հասկանալ: Միգուցե չներեի, բայց կհասկանաի: Ինչ արժանիքների համար հայրը
կարող է ոչինչ չթողնել իր երեխաներին և կնոջը հօգուտ ինչ որ սիրուհու: Ես սա ընդհանրապես չեմ հասկանում: Նա կարող էր ա-
ռանձին ապրել իր հաճույքի համար։
