Ամուսնուս քույրն անհետացել էր 20 տարի առաջ․ Կիսուրս ամբողջ կյանքում սպասեց դստերը, բայց․․․Մի օր էլ նրան տեսավ նորությու ններով։Սկեսուրս 20 տարի առաջ կորցրել է իր դստերը: Նա դրսում խոսում էր իր ծանոթների հետ և չէր նկատել, թե ինչպես է երեխան անհետացել:
Աղջիկն ընդամենը 4 տարեկան էր: Ես միայն կարող եմ ենթադրել, թե սկեսուրս այդ պահին ինչ է զգացել… Մի քանի տարի առաջ աներ ևակայելի մի բան եղավ: Մենք երեկոյան հեռուստացույց էինք դիտում, երբ հանկարծ սկեսուրս գոռաց.
-Անահիտն է, Աստված իմ, Անահիտն է…ողջ է…այս ինչ երջանկություն է…
Ցույց էին տալիս ոստիկանության նախապատրաստած նյութը, որտեղ հայտնեցին, որ գտել են հիշողությունը կորցրած մի երիտասարդ աղջկա: Նրան ինչ-որ մեկը ծեծի էր ենթարկել, և աղջիկը գտնվում էր հիվանդանոցում:Ես չգիտեմ, թե ինչպես էր սկեսուրս հասկացել, որ դա իր աղջիկն է, բայց միևնույնն է, մենք բոլորս գնացինք հիվանդանոց:
Մարիամին՝ այդպես էր աղջկա անունը, բերեցինք տուն և սկսեցինք խնամել: Նա օրեցօր փոխվում էր և երբեմն արտասվում երջանկու թյունից:Մարիամն արդեն 2 ամիս ապրում էր մեր տանը, երբ մի օր եկավ ամուսինս և ասաց, որ ԴՆԹ անալիզի միջոցով պարզել է, որ Մարիամն իր քույրը չէ:
Բայց մենք որոշեցինք չասել սկեսուրիս. նա չէր դիմանա այդ հարվածին:Երբ մենք Մարիամին հարցնում էինք, թե նա որտեղ է եղել այդ քան ժամանակ, ասում էր, որ ոչինչ չի հիշում:3 տարի անց մահացավ սկեսուրս, բայց մահացավ երջանիկ և հանգիստ հոգով. նա վստ ահ էր, որ գտել և ոտքի է կանգնեցրել դստերը:
Թաղումից հետո մեզ մոտեցավ Մարիամը և ասաց, որ շուտով կհեռանա մեր տանից: Պատմեց, որ իր հիշողությունը վաղուց է վերակ անգնվել, պարզապես ինքը չէր ուզում ցավեցնել սկեսուրիս, ասաց նաև, որ միշտ ունեցել է մայրական քնքշանքի կարիք: Մարիամն իսկ ապես ամուսնուս ընտանիքի հետ ոչ մի արյունակցական կապ չունի, նա ճանաչում է իր իսկական ծնողներին, բայց ամբողջ կյանքում մեծացել է մանկատանը:
Սկեսրայրս, ես ու ամուսինս համոզեցինք, որ Մարիամը մնա մեր տանը, բացի այդ, երեխաներս էլ են կապվել հորաքրոջը: Այդպես մենք ստեցինք մայրիկին, բայց փոխարենը նա իր կյանքի վերջին տարիները երջանիկ ապրեց:
