Ամուuինu վիճեց ծնnղների հեs ու նրանf hեռացան․․․Մեր sուն եկան միայն 5 sարի անց՝ ամուuնուu թաղմանը։ Ես ու ընտրյալս միմյանց շատ էինք սիրում, սակայն նրա ծնողները, չգիտես ինչու, ինձ չընդունեցին: Արդյունքում մենք ամուսնացանք՝ հաշվի չառնելով նրա ծնո ղների կարծիքը:
Ինձ համար նույնպես ցավալի և տհաճ էր այդ ամենը:Ես ու ամուսինս հանրակացարանում սենյակ վարձեցինք,և դա այն պարագայում, երբ ամուսնուս ծնողների տունը 4 սենյականոց է, և նրանք էլ միայնակ են ապրում: Չնայած բոլոր դժվարությո ւններին՝ մենք կարողան ում էինք ապրել և ուր ախանալ, վայե լել կյանքն ու միմյանց ներկայո ւթյունը:
Հատկա պես այն ժամանակ, երբ ծնվեց մեր չք նաղ աղջիկը:Ես հաճախ էի ասում Գևորգին, որ նա գրի կամ զանգի ծնողներին, հաշտվի նրանց հետ, ասի, որ երեխա է ունեցել, սակայն նա շատ խորն էր վիրա-վորված ծնողներից:Անցավ 5 տարի: Այդ ընթաց քում մենք բազ մաթիվ լավ և վատ օրեր ապրե ցինք: Մի օր ամուսինս եկավ տուն և ինչ-որ թղթիկ թափահարելով՝ ուրախ ասաց.
-Սիրելիս, հանրակաց արանի սենյակը պիտի ազատենք:
Ես չեմ հասկանում, թե նա ինչի համար է այդքան ուրախ, չէ որ մենք գնալու տեղ չունենք:
-Մեզ 1 սենյականոց բնակարան են տվել, ինձ տարվա լավա գույն աշխատող են ճան աչել…պատկերացնու՞մ ես: Մենք արդեն տուն ուն ենք:
Ես ուրախությունից թռչկոտում էի: Շուտով մենք տեղափոխվեցինք փոքրիկ, բայց այնքան ջերմ ու հարմարա-վետ ՄԵՐ բնակարանը: Ես ամուսնուցս թաքուն նրա ծնող ներին նա մակ գրեցի: Պատմեցի մեր նորությունների մասին, գրեցի հասցեն և հրավիրեցի մեր տուն:
Հաջորդ օրը ես առավոտից երեկո տարբեր ուտեստներ էի պատ-րաստում, որ շատ լավ դիմավորեմ ամուսնուս ծնողներին: Պիտի երեկ ոյան աշխա տանքից գար ամուսինս, և մենք միասին գնայինք կայա րան՝ նրանց դիմավորելու:Երբ տվեցին դռան զանգը, վազեցի, ակն կալելով, որ տեսնելու եմ ամուսնուս, սակայն այնտեղ կանգնած էին երկու տղա մարդ՝ ամուսնուս աշխատավայրից երկու ընկեր:
-Ներեցեք անհանգստացնելու համար: Այսօր վերելակը պոկվել է, Գևորգն էլ եղել է մեջը: Ընդունեք մեր ցավակ-ցությունը. նա մահացել է:
Դրանից հետո էլ ոչինչ չեմ հիշում: Միայն հիշում եմ, որ մի քանի ժամ անց եկան սկեսուրս և սկեսրայրս: Ամուս-նուս մայրը ցավից գոռ ում էր…
Իսկ ես նրանց մեղադրեցի,որ նրանց պատճառով մեր կյանքը չդասավորվեց: Եթե ծնողները նրան տնից դուրս չհանեին, Գևորգը կավա րտեր համալսարանը և երբեք շինարարությամբ չէր զբաղ-վի, իսկ այդ օրն էլ չէր մահանա…
Ես չգիտեմ, թե ինչպես ողջ մնացի, ինչպես հաղթահարեցի կորստի ցավը:Հավանաբար, օգնեց աղջիկս, ում աչքերը ինձ երբեք թույլ չեն տա մոռանալ ամուսնուս մասին…
