Այդ օրը արդեն nւշ էր և ընկերnւհիu nրnշեց գիշերել իմ sանը․ Կեuգիշերին մsա խnհանց nւ ինչ sեuնեմ՝ ամnւuինu․․․ Ես ու ամուսինս ապրում ենք Երևանում:Մի օր զանգեց ընկերուհիս, նա գյուղից է, ասաց, որ ինչ-որ գործեր ունի, և խնդրեց ուշ գյուղ չվերադառնալու համար մի օր մնալ մեր տանը:
Մի օրը դարձավ մի քանի օր։Եթե անկեղծ,ինձ այնքան էլ դուր չեկավ այդ միտքը,քանի որ մենք 1 սենյականոց բնա-կարանում ենք ապր ում, բայց ես համաձայնեցի:Եկավ…Ես նույն օրը զգացի, որ մի բան այն չէ: Հենց գալիս էր ամուսինս, նա հագնում էր ընդ գծող ջինսեր և շպարվում:
Բացի այդ, տանը ոչինչ չէր անում, իսկ ինձ համար ամեն ինչ բավականին բարդ էր, հղիության 7-րդ ամ սում էի այդ ժամանակ:Մի օր ես ու ընկերուհիս գնացինք քնելու, իսկ ամուսինս վերցրեց իր նոթբուքը, որպիսի խոհանոցում աշխատի:Հյուրասենյակն ընկերուհիս էր զբաղեցրել: Եվ ահա կես ժամ անց լսում եմ, որ Անահիտը վեր կացավ, ոտնաձայներից հասկացա, որ խոհանոց է գնում:
Զգույշ քայլեցի, որ նա ինձ չտեսնի: Այդ անամոթը բարակ կարճ մայկայով գնաց ամուսնուս մոտ, իսկ ամուսինս հանգիստ ձայնով հարց րեց.
-Չե՞ս կարողանում քնել:
-Երևի դու էլ չես ուզում քնել: Ինձ թվում է, դու ինձ սպասում էիր․․․
-Այսի՞նքն:
-Դե լավ, հերիք է ձևանաս:
Անահիտը փակեց խոհանոցի դուռը: Ես շփոթված էի, մինչ մի քանի վարկյան մտածեցի, թե ինչ կարելի է անել, դուռը բացվեց, և ես տե սա ամուսնուս բարկացած դեմքը: Նա մատով դեպի դուռն էր ցույց տալիս.
-Հենց հիմա հավաքի վեշերդ և սրբվի իմ տանից:
Գունատված ընկերուհիս դուրս վազեց, եկավ հյուրասենյակ, արագ-արագ լցրեց իրերը պայուսակի մեջ և դուրս եկավ:Այդ դեպքից հետո Անահիտի հետ այլևս չեմ շփվում: Ես շատ եմ ամաչում ընկերուհուս արածից, իսկ ամուսնովս հպարտանում եմ:
