Այլևu չեմ ցանկանnւմ ապրել ամnւuնացած երեխաներիu հետ․․․Կարnղ եք քննադատել ինձ, բայց եu համnզված եմ, nր nրnշnւմu ճիշտ է։ Արդեն մի քանի տարի առաջ ինքս ինձ համար որոշել եմ, որ չեմ ուզում ապրել ամուսնացած երեխաներիս հետ, և համարում եմ, որ մեծ ահասակ երեխաները, առհասարակ, պիտի առանձին ապրեն:
Մի անգամից նշեմ, որ խոսքս չի վերաբեվում այն դեպքերին,երբ այլ տարբերակ չկա:Օրինակ, 2 տարի առաջ իրավիճակ ստեղծվեց, երբ աղջիկս ընտանիքի հետ մնաց դրսում, բնականաբար, նրանք որոշ ժամանակ ապրեցին իմ տանը, բայց հեռացան անմիջապես այն ժա մանակ, երբ հնարավորություն ստեղծվեց:
Ես սիրում եմ երեխաներիս և թոռներիս, բայց նախընտրում եմ առանձին ապրել: Ահա թե ինչու.Ես ունեմ իմ գրաֆիկը՝ շուտ ժամի եմ պառկում քնելու և առավոտյան 4-ին արթնանում եմ, բարձր ձայնով հեռուստացույց եմ դիտում: Երբ բոլորը միասին են ապրում, պետք է ամեն հարցում հարմարվել մյուսների հետ:
Սնունդի հարցում տարբեր նախասիրությունները: Կարելի է բոլորի համար առանձին պատրաստել, բայց այդ ժամանակ մթերք գնելն ու մի քանի տեսակի ուտեստ պատրաստելը ժամանակի հետ անտանելի է դառնում:Տարբեր մոտեցումներ կենցաղին հարցերին և առհաս արակ կյանքին:
Ես արդեն մեծ եմ, չեմ սիրում աղմկոտ հավաքույթներ և տոներ: Բայց չէ որ երեխաներս դեռ ունեն դրա կարիքը, այնպես որ ավելի լավ է բավարարվենք միմյանց տուն գնալով:Բացի այս ամենից անխուսափելի են վեճերը՝ ծնողների և երեխաների միջև: Պարզապես չեն կա րող լիովին համերաշխ լինել երկու տարբեր սերունդների ներկայացուցիչները: Ես չեմ հոգնեցնում նրանց իմ խորհուրդներով, նրանք էլ ինձանից չեն նեղանում: