Կանգառում ավտոբուս է բարձրանում մոտ 80 տարեկան մի տատիկ ու նստում ազատ նստատեղին։ Ես կողքից հետևում եմ ամբողջ տեսարանին։ Տատիկը հանում է թաշկինակն ու կապը քանդում․մեջը բնականաբար ման-րադրամ է։ Նա հաշվում է մանրը ու վարորդին խնդրում կանգնել։ Վարորդը սովորականի պես կանգնեց, տատի-կը նրան մեկնեց փողն ու ասաց․«Շնորհակալ եմ, տղաս»։ Բայց վարորդը փողը չվերցրեց։
Նա վերցրեց իր դրամապանակը, խնդրեց 3 րոպե սպասել, արագ վազեց խանութ, 4 տուփ կաթ գնեց, 2 թթվա-սեր, հաց, մակարոն ու միս։ Վազելով եկավ ու այդ մթերքը տվեց տատիկին։Տատիկը հրաժարվում է՝ պետք չի, իր թոշակը հերքում է հացի ու էդ մնացածի համար։ Տղան ասաց՝ եթե չվերցնեք, ես հենց էստեղ էլ կշպրտեմ էս փաթեթը։
Տատիկը հոնգուր-հոնգուր լաց եղավ, շնորհակալություն հայտնեց նրան, օրհնեց և այլն։ Վարորդն ավտոբուս է մտնում, ու էստեղ մի 40 տարեկան կին վրա է տալիս, թե արժե՞ր ինչ-որ մեկի շնորհակալության համար փող ծախսել ու մեր ժամանակը խլել։
Տղան շրջվեց, դուռը բացեց ու այդ կնոջը դուրս հրավիրեց՝ հետևյալ բառերով․«Ձեզ նմանների պատճառով տարեց մարդիկ երիտասարդներին սրիկա են համարում, որովհետև դուք ձեր երեխաներն երկերեսանիութ-յունից ու ժլատությունից բացի ուրիշ բան ի վճակի չեք սովորեցնել»։ Կինն ավտոբուսից դուրս թռավ ոնց որ խցանը շամպայնի շշից ու՝ պոմիդորի պես կարմրած։
Կեցցես, տղա, քեզ նմանները թող շատ լինեն։
