Այսօր աշխատանքի գնալիս երթուղայինի վարորդը արգելակեց ու մի տղամարդ ընկավ դիմացի կնոջ վրա․․․Կնոջ բառ երից ամ բողջ ավտոբուսը հռհռում էր։Այսպիսով, պատկերացրեք, մի կիսադատարկ միկրոավտոբուս դանդաղորեն գնում է քաղաքի փողոցներով: Կանգառում մի գեղե-ցիկ կին, իմ կարծիքով, երեսուն տարեկան, ներս է մտնում:Եվ նրանից հետո մոտ նույն տարիքի մի տղամարդ ցատկում է մեծ ու ակնհայտ ծանր պայուսակով:
Միկրոավտոբուսը կտրուկ ցն ցվեց և իներ ցիայով այս մարդը թեքվեց դեպի հենց այդ կինը և ոտքը դրեց նրա ոտքին:
-Դու չե՞ս կարող ավելի զգո ւյշ լինել,-տղամարդը մեղավոր աչք երով նայեց նրան և ներողություն խնդրեց:Բայց կինը շարունակ-եց.
-Բռնվել է պետք:
Եվ հետո այդ մարդը արտասանեց բառեր, որոնց մեջ նա փորձեց առավելագույն ցավ ու վիշտ դնել.
-Բայց դու տեսար, որ ես դիտավորյալ չարեցի, մանա վանդ որ ես ներողությո ւն խնդրեցի քեզանից, էլ ի՞նչ կարող եմ ա-նել, որպեսզի հանգստացնեմ քեզ:
Անձամբ ես այդ պահին նրանից ինչ-որ պատասխան էի ակնկա լում, բայց նո ւյնիսկ մտքովս չէր անցնո ւմ, թե ինչի է ընդունակ կնոջ միտքը: Այսպիսով, պատրա՞ստ եք:
-Ի՞նչ, ի՞նչ, ամուսնացի՛ր ինձ հետ:
Վարորդը զարմացած կանգնեցրեց ավտոբուսը, մահաբեր լռո ւթյուն էր տիրո ւմ:Անգամ հինգ տարեկան աղջիկը, որը նստած էր մեջ-քիս ետևում ու ամբողջ ընթաց քում ինչ-որ բան էր փնթ փնթում, լռեց: Սա շար ունակվեց հավա նաբար մոտավորապես մեկ րոպե: (Ուզում եմ նշել, որ այդ պա հին կնոջ դեմ քին կատակի նշույլ անգամ չկար): Եվ այդ ժաման ակ ես չէի կարող դիմա կայել, ասացի.
-Հեյ դու, պատասխանիր, նայիր՝ հանդիսատեսը սպասում է:
Նա նայեց ինձ, ապա բոլորիս, հայ ացքը տեղափոխեց կնոջ կողմը և ասաց.
-Ես դուրս եմ գալու հաջորդին, դու ինձ հետ ես:
-Այո,-պատասխանեց նա հաստատակամ ձայնով:
-Բրավո,-գոռացի ես, ու միկրոավտոբուսը, առանց որևէ հրամանատարության, սկսեց ծափահարել: Նրանք իսկապես իջան հաջորդ կանգառում, և ես լսեցի, թե ինչպես ձեռքը տալով նրան ասաց.
-Իմ անունը Լյուդմիլա է:
Դուռը փակվեց:
