Այսօր առևտրի կենտրոնում ես ականատես եղա մի տեսարանի, որը մտքիցս դուրս չի գալիս…
Մարդկանց բազմություն, սուրճի հոտ, բարձրախոսներից լսվող ձայներ՝ սովորական եռուզեռ։ Բայց հանկարծ, այս ամենի մեջ, հայ ացքս ընկավ մի տարօրինակ զույգի։ Իմ առջևի շարժասանդուղքի վրա կանգնած էր մի փոքրիկ աղջիկ՝ նա թվում էր ոչ ավելի, քան մեկուկես տարեկան՝ և մի մեծ շուն, որը նման էր գերմանական հովվաշան։
Աղջիկը, հագած սպիտակ բլուզ և փափուկ տաբատ, բռնել էր շան խիտ մորթին, կարծես դա բազրիք լիներ։ Շունը հանգիստ և վստ ահ կանգնած էր նրա կողքին՝ ուշադիր նայելով առաջ, կարծես ճիշտ գիտեր, թե որտեղ է տանում։Բայց մոտակայքում ոչ մի մեծահ ասակ չկար։ Ոչ ծնողներ, ոչ տատիկ, նույնիսկ պատահական անցորդ, որ մեզ հետևի։Ես անմիջապես լարվեցի։ Սիրտս սեղմվեց։
«Կորե՞լ եք», — փայլատակեց միտքս։ «Կամ… ինչ-որ մեկը պարզապես ուշադրություն չէր դարձնում»։
Աղջիկը բոլորովին անտարբեր տեսք ուներ, շունը կենտրոնացած էր։ Նրանք միասին իջան շարժասանդուղքից և ուղղվեցին դեպի ելքը։Ես չկարողացա դիմադրել նրանց հետևելուն։Երեխան պարում էր, իսկ շունը քայլում էր կողքով՝ աչքերը ճանապարհին չհառած։
Թվում էր, թե նա պահպանում էր փոքրիկ աղջկան՝ ինչպես թիկնապահ։Եվ հանկարծ մի կին հայտնվեց ելքի մոտ։ Աղջիկը, հենց որ տեսավ նրան, ուրախությամբ գոռաց և վազեց առաջ։ Կինը ծնկի իջավ, հանգիստ գրկեց դստերը և ասաց. «Օ՜, դու վերադարձար»։
Ես ապշած էի։ Ոչ մի գոռոց, ոչ մի խուճապ, ոչ մի զարմանք։ Ամեն ինչ այնպիսի տեսք ուներ, կարծես նրանք սովոր էին դրան։ Մին չդեռ շունը, համոզվելով, որ երեխան անվտանգ է, պարզապես շրջվեց և հեռացավ՝ առանց գովասանքի կամ ուտելիքի սպասելու։
Ես մոտեցա։
«Ներողություն, սա՞ է ձեր դուստրը», — հարցրի ես։
«Բայց… նա մենակ էր քայլում։ Միայն շան հետ։ Դա վտանգավոր է»։ Կինը հանգիստ ժպտաց, կարծես ես ինչ-որ բոլորովին սովորա կան բան խնդրեի։
«Մենք այստեղ գալիս ենք գրեթե ամեն շաբաթ», — ասաց նա։ «Այս շունը մեկ տարի առաջ փրկեց իմ փոքրիկ աղջկան։ Նա նրան մեքենայի տակից դուրս հանեց։ Այդ ժամանակվանից նրանք անբաժան են։ Նա ամենուր ուղեկցում է նրան և միշտ վերադարձնում։ Ես նրան շատերից ավելի եմ վստահում»։
Ես կանգնած էի այնտեղ՝ չգիտեի՝ ինչ ասեմ։Քաղաքի անվերջ եռուզեռի մեջ, որտեղ բոլորը շտապում են, որտեղ մարդիկ հաճախ ան տեսում են ուրիշների դժբախտությունները, կար մի վայր, որտեղ շունը դառնում էր իսկական պահապան հրեշտակ։Եվ հանկարծ ես հասկացա. երբեմն ամենահավատարիմ ընկերները քայլում են չորս ոտքի վրա և ոչինչ չեն խնդրում փոխարենը՝ բացի պարզապես այնտեղ լինելուց։
