Սա մի տխուր պատմություն է 16-ամյա աղջկա և նրա հավատարիմ ընկերուհիների մասին:Նա տառապում էր 4-րդ աստիճանի քաղցկեղով:
Քեթրինը շատ քաջ աղջիկ էր: Չանայծ այն բանին, որ նա ծանր վիճակում պառկած է հիվանդանոցում, նա սրտի թրթիռով էր սպասում ավարտական երեկոյին, թեպետ հոգու խորքում այնքան էլ չեր հավատում, որ կհասնի այդ օրվան, նրան հաշված օրեր էին մնացել;
Նրան մեկ օրով թույլ տվեցին բացակայել հիվանդանոցից, որպեսզի կարողանա մասնակցել ավարտական երեկոյի միջոցառմանը: Դա նրա ու նրա ընտանիքի համար ամենաերջանիկ օրն էր, այդ օրը նա ասաց իր մայրիկին «Մայրիկ, առաջին անգամ ես ինձ գեղեցիկ ու երջանիկ եմ զգում»:
Նա կրում էր գեղեցիկ կապույտ զգեստ, ուներ գեղեցիկ սանրվածք: Նա մինչև հիվանդանալը ապրում էր լիարժեք կյանքով, սիրում էր զբաղվել ձիավարությամբ, խոտի հոկեյով, զբաղվում էր տարբեր բաներով: Մի օր աշնանը նա ցավ զգաց ուսի շրջանում, սակայն ուշադրություն չդարձրեց: Սակայն երբ ցավերը սկսեցին սաստիկ տանջել, նա հետազոտվեց և բժիշկները նրա մոտ ախտորոշեցին էպիթելոիդ սարկոմա: Ուռուցքը տեղակայված էր թևատակում, և պարզվեց, որ քաղցկեղը տարածվել է թոքերի և ողնաշարի վրա:
Աղջիկը երբեք չէր կորցնում իր հավատը, նա հավատում էր, որ պիտի ապաքինվի և համաձայնվեց քիմիաթերապիային, ճառագայթային թերապիային, իմունաթերապիային: Ավարտական երեկոյից հետո , որը տեղի ունեցավ մայիսի 29-ին Քեթրինին տեղափոխեցին Բոստոնի մանկական հոսպիտալ, որտեղ էլ նա մահացավ:
Նրա մահից հետո մեկ տարի անց Քեթրինի մտերիմ ընկերուհիները, խնդրեցին նրա մայրիկին թույլ տալ իրենց կրել նրա կապույտ զգեստը՝ իրենց ավարտական երեկոյին՝ ցանկանալով վառ պահել Քեթրինի հիշատակը:
