Այս երկվորյակները անհետացել են 2002 թվականին…Քսան տարի անց նրանց մայրը, որն արդեն կորցրել էր իր դուստրերին գտնելու բոլոր հույսերը, տեսնում է այս տեսանյութը և սարսափում։Այդ առավոտը սկսվեց հարյուրավոր այլ առավոտների նման։ Ցողունային անձրև տեղաց, մոխրագույն երկինքը ցածր էր կախված տների վրա, և տասնամյա երկվորյակներ՝ Ալինան և Կիրան, ծիծաղեցին՝ բարձրացնելով իրենց գլխարկները։
Մայրը խնդրեց նրանց գնալ հաց և կաթ բերելու՝ մոտակա խանութից ընդամենը հինգ րոպե քայլելու հեռավորության վրա։Նրանք այլ ևս չվերադարձան։Սկզբում կինը կարծեց, թե աղջիկները մնում են իրենց ընկերուհու մոտ։ Հետո հասկացավ, որ նրանք կորցրել են իրենց ճանապարհը։ Բայց մեկ ժամ անց նրա սիրտը սարսափից ընկավ։
Ոստիկանություն, հարևաններ, կամավորներ, որոնողական շներ՝ ամբողջ թաղամասը շրջեց քաղաքը գլխիվայր։Անօգուտ։Ոչ մի հե տք, ոչ մի վկա, ոչ մի բացատրություն։Ինչպես թե պարզապես ջնջվեին գոյությունից։Օրերը վերածվեցին ամիսների, ամիսները՝ տար իների։ Մայրը շարունակեց որոնել, գրել թերթերին, հայտարարություններ տեղադրել, կարդալ ուրիշների նորությունները «գտնված երեխաների» մասին և միշտ հույս ունենալ։
Երբեմն նրան թվում էր, թե քնի մեջ լսում է նրանց ծիծաղը։Անցավ քսան տարի։Կյանքը դատարկ էր, հույսը՝ գրեթե մեռած, բայց մի գիշեր, առցանց կարճ տեսանյութեր թերթելիս, կինը հանկարծակի սառեց։Էկրանին երկու երիտասարդ աղջիկներ էին։ Ծիծաղում էին, կատակում, նկարահանում էին ճանապարհորդական վլոգներ։
Եվ յուրաքանչյուրը կրում էր բարակ արծաթե շղթա՝ կախազարդով. մեկը՝ A տառով, մյուսը՝ K տառով։Շրջապատող աշխարհը անհ ետացավ։Սրանք նույն կախազարդերն էին, որոնք նա նվիրել էր իր դուստրերին իրենց տասներորդ ծննդյան օրը։Նրա սիրտը այնքան ուժեղ էր բաբախում, որ նա չէր կարողանում շնչել։
Նա անընդհատ վերաշարադրում էր տեսանյութը՝ հայացքը, ժպիտը, աչքի տակի խալը, նույնիսկ ձեռքի շարժումները՝ դրանք բոլորը չափազանց ծանոթ էին։Դրանք նրանք էին։Աղջիկների էջում կար մի պիտակ՝ Հարավային Ամերիկայի մի փոքրիկ քաղաք։ Մեկ օր անց մայրն արդեն ինքնաթիռում էր։
Երբ նա տեսավ նրանց փողոցում, ժամանակը կանգ առավ։Երկու աղջիկ, նույնը, ինչպես արտացոլանքները, կանգնած էին սրճարա նի դիմաց և ծիծաղում էին։Նա մոտեցավ՝ ձեռքին մի հին լուսանկար։«Աղջիկներ…» շշնջաց նա։Նրանք զգուշորեն շրջվեցին։Նրանց աչքերում քաղաքավարի տարակուսանք կար։
Կինը ցույց տվեց լուսանկարը՝ երկու տասնամյա աղջիկներ՝ միանման զգեստներով, պարանոցներին կախազարդեր։Աղջիկներից մե կը գունատվեց։«Սա՞… մենք ենք», — հանգիստ ասաց նա։Հետագայում պարզվեց. երկվորյակներին առևանգել և վաճառել էին մի հարուստ, անզավակ զույգի։ Նրանց տարել էին արտասահման, նոր անուններ տվել, անցյալը ջնջել։
Նրանք մեծացել էին՝ չիմանալով, որ իրենց մայրը, որը քսան տարի փնտրում էր, ինչ-որ տեղ սպասում էր իրենց։ Երբ կինը պայուսա կից հանեց կախազարդերն ու ցույց տվեց, թե որտեղ են փորագրված նրանց անունները հետևի մասում, աղջիկների ձեռքերը դողա ցին։
Արցունքները հոսում էին նրանց այտերից, երբ նրանք քսան տարվա ընթացքում առաջին անգամ գրկեցին նրան։«Ես երբեք չեմ դադ արել հավատալ», — շշնջաց նրանց մայրը՝ գրկելով նրանց։ «Երբեք»։Եվ ինչ-որ տեղ երկնքում նույն հունիսյան անձրևը կրկին մաղում էր։ Միայն հիմա այն լվաց ոչ թե ցավը, այլ անցյալը։
