Այս պատմությունը որքան էլ դժվար լինի ինձ համար իրական է եւ այն երկար ժամանակ կրել եմ ներսում․․․Իմ անունը Ալինա է, եւ ես հի մա 24 տարեկան եմ։ Այս պատմությունը՝ որքան էլ դժվար լինի ինձ համար, իրական է։ Այն երկար ժամանակ կրել եմ ներսումս՝ չխոսե լով այդ մասին ոչ մեկի հետ, բացի մի քանի շատ մոտ ընկերուհիներից ու հոգեբանից։
Սակայն այսօր ես պատրաստ եմ կիսվել ձեզ հետ իմ կյանքի ամենախոր ցավը բացահայտելով։ Սա պատմություն է սիրո, դավաճանութ յան, սարսափի… եւ փրկության մասին։Երբ 13 տարեկան դարձա, մայրս կրկին ամուսնացավ։ Նրա նոր ամուսինը՝ Վահագնը, առաջին հայացքից վստահություն էր ներշնչում։ Բարձրահասակ էր, լավ խնամված, միշտ նորաձեւ հագնված։
Նա ուներ սեփական շինարարական բիզնես, մեծ առանձնատուն եւ շքեղ մեքենա՝ BMW։ Ամուսնությունից մեկ ամիս անց տեղափոխ վեցինք նրա տուն։Առաջին օրերին նա բարեհամբույր էր, նույնիսկ՝ հոգատար։ Նվիրեց ինձ նոր սմարթֆոն, միասին գնում էինք կինո, նա գնելով նորաձեւ հագուստ։
Բայց ժամանակի ընթացքում ամեն ինչ փոխվեց։ Վահագնը սկսեց իրեն պահել որպես տան միանձնյա ղեկավար՝ կարծես իրավունք ուներ մեզ վրա։Նրա վերաբերմունքը փոխվեց, երբ մենք մնում էինք մենակ։ Սկզբում նա հպվում էր «պատահականորեն», հետո սկսեց երկար նայել ինձ շատ անհարմար ու լարված հայացքով։
Եվ հետո մի օր… մի բան տեղի ունեցավ, ինչը մինչեւ հիմա դժվարությամբ եմ արտասանում բարձրաձայն։Ես ընդամենը 14 տարեկան էի։ Մայրս գնացել էր գործուղման՝ երեք օրով։Վահագնը առաջարկեց միասին ֆիլմ դիտել, պլեդով ծածկվել, համտեսել պոպկոռն։ Ասաց՝ «հայրիկ-աղջիկ» երեկո կլինի։Ես միամիտ էի… գուցե՝ միայնակ։ Հավատում էի, որ ոչ մի վատ բան տեղի չի ունենա։ Բայց նա փակեց դուռը բանալով ու ասաց.
— Ինձ թվում է՝ դու շատ գեղեցիկ ես, Ալինա՛։ Դու արդեն մեծ աղջիկ
ես…
Ես երկար ժամանակ լռել եմ։ Այդ մեկ օրը փոխեց իմ ամբողջ կյանքը։ Չկարողացա ճչալ՝ վախենում էի, որ կլսեն։ Չկարողացա փախչել՝ նա փակել էր ճանապարհը։ Իսկ ասել մայրիկիս՝ չէի համարձակվում։ Նա շշնջաց. «Եթե գեթ մեկին ասես, կզղջաս»։ Այդ պահից սկսվեց իմ մղձավանջը։
Սկզբում չէի հասկանում, հետո հասկացա՝ ինձ վնասում են։ Նրա այցերը դարձան պարբերական։ Ես փորձեցի փախչել՝ մնալ ընկերու հու տանը, թաքնվել, բայց նա միշտ գտնում էր ինձ։ Հետեւում էր ինձ, նայում հեռախոսս, վերահսկում գրածս։ Ես մենակ էի։ Նույնիսկ ընկերուհուս չէի կարող վստահել։ Վախենում էի, որ մի օր մորս մի բան կլինի։
Նա ինձ ասում էր, որ սիրում է ինձ, որ դա մեր գաղտնիքն է, որ ես իրեն եմ պատկանում։ Եվ ես սկսեցի կասկածել ինքս ինձ։ Երբ դարձա 16, պարզեցի՝ հղի եմ։ Մտածում էի ընդհատել հղիությունը, բայց ո՛չ գումար ունեի, ո՛չ աջակցություն։ Իսկ նա ուրախ էր։ Ասաց՝ հիմա ամբողջովին իրենն եմ, հիմա մենք ընտանիք ենք։
Մայրս նկատեց, որ ինչ-որ բան է փոխվել իմ մեջ։ Ես ստեցի, ասելով, թե դա պատահական մի տղայից է։ Նա չհավատաց։ Իսկ ճշմարտ ությունը չընդունեց։Ծննդաբերությունը ծանր անցավ։ Երեխաս ծնվեց վաղաժամ, աղջիկ էր։ Նրան տարան վերակենդանացման բաժան մունք։ Ես ուժասպառ ու միայնակ էի։ Նա եկավ ու ասաց. «Կանվանենք նրան Անգելինա. մեր փրկիչն է»։ Ես միայն ատելություն էի զգում։
Երկու տարի անց ես որոշեցի վերջ դնել։ Վերցրեցի բանալիները, հավաքեցի երեխայիս ու փախա։ Գիշերով, առանց ուղղության։ Ուղար կեցի անանուն հաղորդում ոստիկանություն՝ հավելելով վկայությունները, որոնք գաղտնի էի նկարահանել։ Նա ձերբակալվեց։ Դատար անը ճանաչեց նրան մեղավոր։ Ստացավ 12 տարի։
Մայրս ինձ չներեց։ Ասաց՝ ինքս եմ պատճառը։ Հեռացավ՝ առանց բացատրության։Ես սկսեցի ամեն ինչ զրոյից՝ առանց աջակցության, բայց վերջապես ազատ։ Սովորեցի, դարձա հոգեբան։ Այժմ աշխատում եմ պատանիների հետ, ովքեր անցնում են նման ճանապարհով։ Որովհետեւ ես եղել եմ այդ մթության մեջ։
Եթե կարդում եք սա՝ հիշեք. դուք մենակ չեք։ Ձեր ձայնը արժեք ունի։ Դուք արժանի եք խաղաղ կյանքի։ Իսկ ելք՝ միշտ կա։
