Մի օր ես աղջկաս դպրոցից զանգ ստացա և ուսուցչուհին կոպիտ տոնով հարցրեց ինձ, թե ինչու ես երեխայիս հետ ուտելիք չեմ դնում, որպեսզի նա դպրոցում սոված չմնա ։
Ես շփոթված անջատեցի հեռախոսս և կանչեցի աղջկաս, ես նրան հարցրեցի, թե ինչ է անում այն ուտելիքը, որը ամեն առավոտ իր հետ եմ դնում ։
Աղջկաս աչքերը լցվեցին և նա հեկեկալով ասաց.
-Կատրինի մայրիկը հիվանդանոցում է , և չի կարողանում ուտելիք պատրաստել նրա համար,և ես իմ ուտելիքը տվեցի նրան։
Ես ապշած էի և հիյացած, այդ պահին մտածեցի, թե որքան երջանիկ ծնող եմ
