Ապրում եմ Մոսկվայում․ Էն օրը փողոցում մի հատ ադրբեջանցի մոտեցավ ու նենց բան ասեց, որ․․․Աչքերիս դեմը սևացավ, մի հատ որ բերնին չտվեցի, ներողություն խնդրելով փախավ։Թեև Մոսկվայում եմ ապրում որոշ ժամանակով, բայց ոչ մեկին թույլ չեմ տա, որ իմ հայ ազգի հանդեպ վատ խոսի, մեր ազգին վատ աչքով նայի։
Բոլորս գիտենք, թե ինչքան հզոր ազգ ենք, թե ինչքան մեծ է մեր ավանդը աշխարհում, ինչքան տարբեր գյուտերի հեղինակներ ենք, ինչ քան տաղանդավոր։ Առողջ քննադատությունը միշտ էլ ընդունել եմ, բայց էս էղածն արդեն չափից դուրս էր։
Մոսկվայում մի ան գամ նստած էինք՝ տարբեր ազգերի ներկայացուցիչներով։Դու մի ասա՝ մեջները ադրբեջանցի էլ կա, չգիտենք։ Խոսք եղավ հայերի մասին, մեկ էլ սա, ով փաստորեն չգիտեր, որ հայ կա էդ միջ ավայրում, սկսեց խոսել՝ ասելով,որ հայերից անտաղանդ ազգ չի տեսել։Աչքերիս դիմաց սևացավ։
Ոչ տարա-ոչ բերեցի, սրան մի հատ խփեցի։ Հարցրի՝ չգիտե՞ս՝ ում հետ ես սեղան նստած, չգիտե՞ս, որ հայ եմ։Լսելով ազգությանս մա սին, սրա աչքերը վախով լցվեցին։ Ներողություն խնդրեց ու փախավ։Հենց սա գնաց, ռուս ընկերս ասում է՝ գիտես, չէ՞, որ ադրբեջանցի էր։ Չէ, իսկապես չգիտեի, բայց վախով լի աչքերից արդեն հնարավոր էր ամեն ինչ էլ հասկանալ։Մենք, ի տարբերություն դրանց, հպա րտ ենք մեր ազգությամբ, հպարտ ենք, որ հայ ենք։
