Առաջին անգամ գնացել էի ապագա կիսուրիս հետ հանդիպման․ Մենակ դրած սեղանը տենայիք, նվերի մասին էլ չեմ խոսում․․․ Ընկերո ջս հետ արդեն երկար ժամանակ ա, ինչ ընկերություն էինք անում ու որոշեցինք, որ արդեն պետք ա գնամ ու իրա ծնողների հետ ծանոթ անամ:
Էկավ վերջապես էտ օրը, գնացի ու էտ տանը իսկական գժանոց էր: Սաղ թափած, կեղտոտ, սկեսուրիս դրած սեղան էլ որ տենայիք, ծիծ աղներդ կգար: Ինչ կար-չկար լցրել էր իրար վրա, իբր սեղան էր դրել, չէի ուզում ոչ մի բանից օգտվեի:
Էտ հլը քիչ ա, դե առաջին անգամ որ գնում ես ծանոթանալու, նվեր են չէ տալիս ապագա հարսին: Ինձ գիտե՞ք հանեց ինչ տվեց՝ զոնթ իկ:
Էն որ ոչ գիտեի ծիծաղայի, ոչ լացեի, նենց մանթո էի մնացել: Լավ ա գոնե ամուսնությունից հետո իրար հետ չենք ապրելու, թե չէ ես չէի կարա տենց պայմաններում ապրեի:
