Մեկ շաբաթ առաջ լրացավ 50 տարիս: Այս տարիքում սկսում ես հիշել կյանքիդ բոլոր իրադարձությունները և դրանց գնահատականներ տալ: Չեմ ասի, որ ես պատրաստվում եմ ծերանալ և մահանալ, բայց կյանքիս մեծ մասը ապրել է, և ես ստիպված եմ նայել հետ:Ահա, թե ինչ եզրակացության եմ եկել: Ամուսնանալ 18 տարե-կանում ճիշտ չէ:
Բայց որքան գեղեցիկ էր ամեն ինչ սկսվեց: Ես ապագա նախկին ամուսնուս հանդիպեցի 11-րդ դասարանում: Նա իր ծնողների հետ տեղափոխվել էր մեր քաղաք և հաճախում էր մեր դպրոցը: Սկսեցինք հանդիպել, ընդուն-վեցինք միևնույն համալսարան, և հենց 18 տարեկան դարձանք, անմիջապես գնացինք ԶԱԳՍ: Նրա ծնողները հարուստ մարդիկ էին, ուստի նրանք մեզ գեղեցիկ բնակարան նվիրեցին:
Այսպիսի կյանքի մասին երազում է յուրաքանչյուր աղջիկ՝ սիրող հաջողակ ամուսին, լավ բնակարան, արձա-կուրդները արտերկրում․․․Որոշ ժամանակ անց ծնվեցին մեր որդին և դուստրը: Կողքից երևում է, իդեալական ընտանիք, բայց այն գոյություն ունեցավ ընդամենը 7 տարի: 25 տարեկանում ես երկու երեխաներս գրկումս մնացի միայնակ:
Նա հեռացավ հանգիստ, առանց սկանդալների և այլ միջադեպերի: Ամուսինս ամեն առավոտ սուրճ էր խմում, թեթև նախաճաշում և գնում աշխատանքի: Դռան մոտ նրան հրաժեշտ տվեսի: Նա համբուրեց ինձ, խոստա-ցավ, որ շուտ կվերադառնա, քանի որ մենք պլանավորել էինք երեկոյան գնալ կինո։
Դրանից հետո մենք այլևես չհանդիպեցինք: Երեկոյան նա զանգեց, ներողություն խնդրեց և ասաց, որ հեռանում է ինձանից: Նա ադսաց, որ չի ցանկանում երեխաներ տեսնել, բայց թույլ կտա մեզ ապրել իր ծնողների նվիրած բնակարանում և կօգնի ֆինանսական, սակայն առանց հանդիպումների: Ամբողջ աշխարհը կարծես փուլ եկավ գլխիս:
Հիմա իմ սիրելի տղամարդը այլևս չի գա, այլևս չի խաղա իր երեխաների հետ: Ինչպես բացատրեմ երեխաներիս նրա բացակայությունը։Ամուսինս շրջապատված մարդկանցով, որոնց հետ ես նույնպես չփվում էի, չնայած ոչ այնքան սերտ, որքան նա: Նրանք ասացին, որ ամուսինս նոր կյանք է սկսել: Այժմ նա փոխում էր աղջիկներին գրեթե ամեն երեկո, սկսել է հարբել, ըստ երևույթին, այդ ժամանակ նա դեռ այնքան չի զարգացել, որ հասկանա ամուսնու և հայրիկի պարտականությունները: Իհարկե, այն ժամանակ շատ վիրավորական էր, հիմա ես ծիծա-ղում եմ իմ հիմարության և նրա մանկական մտածելակերպի վրա:
Ես զրուցեցի ծնողներիս հետ, նրանք ասացին, որ նորմալ մասնագիտություն ստանալու համար պետք է ավար-տեմ համալսարանը: Չգիտես ինչու, նրանք վստահ էին, որ շուտով ամուսինս ու իր հարազատները կմոռանան իմ մասին: Եվ նրանք ճիշտ էին …
Մեկ տարի անց, ամուսինս վերջնականապես անհհետացավ, 3 տարի անց նրա նրա ծնողները դադարեցին այցելել թոռնիկներին, իսկ ընդամենը 5-ից անց նրա ծնողները ինձ ասացին դուրս գալ, տանից, քանի որ այդ տան սեփականատերը սկեսուրս էր․․․
Այդ ժամանակ ես նոր էի աշխատանքի ընդունվել, գումարս հազիվ էր բավականացնում երեխաներիս պահելու համար, և ահա վարձով բնակարան․․․ Ես գնացի ծնողներիս տուն: Զարմանալի է, բայց նրանք ընդունեցին ինձ, չնայած ապրում էին երկսենյականոց բնակարանում․․․
Մեկ սենյակ տրամադրեցին ինձ երեխաներիս հետ, իսկ իրենք սկսեցին բնակվել հյուրասենյակում: Ժամանակն անցնում էր, ես միայն զբաղվում էի աշխատանքով և երեխաներով:
Երբ ավագ որդիս դարձավ 14 տարեկան, նա ինքն ինձ ասաց, որ եկել է արձակուրդ գնալու ժամանակը: Զար-մացա, թե որքան արագ նա մեծացավ … Մայրիկն ասաց, որ ուրախ կլինի երեխաներին խնամել խորհուրդ տվեց մեկնել հենց նույն օրը: Բարեբախտաբար, ես ունեի ընկերուհի ով մեքենա ուներ:Ես զանգեցի նրան,և մենք պայ-մանավորվեցինք գնալ ինչ-որ տեղ Սոչիի մոտակայքում, որտեղ նրա հարազատները տուն ունեին:
Պարզվել է, որ ընկերուհուս հորեղբայրը հանգստյան գոտի ունի այնտեղ, և սենյակ անվճար հատկացրեց մեզ: Առաջին իսկ օրը որոշեցինք երեկոյան գինի բաց երկնքի տակ:Երեք հոգի մոտեցան մեզ և առաջարկեցին ընկե-րակցել: Ընկերուհիս համաձայնեց, իսկ ես կտրականապես դեմ էի: Դեռ ամուսնուցս չեմ հեռացել, ու արդեն նոր տղամարդ․․․
Հաջորդ առավոտ ես նախաճաշ էի պատրաստում ընդհանուր ամառային խոհանոցում: Երեկվա տղամարդ-կանցից մեկը նորից մոտեցավ ինձ և առաջարկեցին այս անգամ պարզապես սուրճ խմել, հենց այստեղ և հիմա: Զարմանալի է, բայց նախաճաշը նրա հետ շատ լավ անցավ: Նա ինձ հաճոյախոսում էր և հաճելի բառեր ասում․․․
Դրանից հետո մի քանի ևս մի քանի անգամ հանդիպեցինք: Ես վերադարձա տուն և զղջացի, որ զղջացի, որ հեռախոսահամարներով չենք փոխանակվել: Բայց հետո ամեն ինչ մոռացվեց. Նորից աշխատանք, երեխաներ, տարեց ծնողներ․․․ Կյանքը լի է անհանգստություններով, ժամանակ չկար հիշել հանգստանալիս ծանոթացած տղամարդու մասին…
Հոկտեմբերի սկզբին ես աշխատանքից տուն էի վերադառնում: Ինչ-որ մեկը նստած էր մուտքի մետ տեղադր-ված նստարանին և երբ ես մոտեմուտքի դռանը, նա վեր կացավ և գնաց ինձ ընդառաջ եկավ: Սզբում վախեցա և նույնիսկ ցանկացա փախչել, բայց փողոցային լույսի տամ նկատեցի նրա դեմքը․․․
Պարզվեց, որ նա պարզել է, թե որտեղ եմ ապրում ընկերուհուս հորեղբոր միջոցով: Մի քանի օր նա տալ իմ հե-ռախոսահամարը: Հորեղբայրը հրաժարվել է և ասել, որ նախ ինքը կզանգաահարի ընկերուհուս, կճշտի, թե ընկերուհիս դեմ չէ, նոր կտրամադրի հեռախոսահամարս: Նա խոսել էր ընկերուհուս հետ և նոր տրամադրել այդ տղամարդում իմ տվյալները: Այդ ժամանակ նա արձակուրդի մեջ էր։ Արձակուրդը ավարտվելուն պես նա հետ վերադարձավ․․․
Եվս 3 տարի մենք հանդիպեցինք, այցելեցինք իրար: Նա, ինչպես ես,նախորդ երկու ամուսնությունից երկու երե-խա ուներ:Մի օր նա եկավ ինձ մոտ և ասաց, որ հավաքեմ իրերս: Նա մեծ տուն տուն է գնել և հիմա ամբողջ ըն-տանիքով պետք է միասին ապրենք: Այսպիսով, ես գտա իմ երջանկությունը։
Վերջապես, ես ուզում եմ դիմել բոլոր այն կանանց, ովքեր հայտնվել են իմ իրավիճակում: Մի հուսահատվեք, Ձեզ համար դժվար է, և երբեմն նույնիսկ անտանելի, բայց հիշեք, որ կգա մի պահ երջանկությունը ինքը Ձեզ կգտնի, հարկավոր է միայն ժամանակին ճանաչել նրան․․․
