Առավոտյան դուռս թակեցին, բացեցի ու շոկի ենթարկվեցի․․․Կնոջս սիրեկանի կինն էր,ասաց,որ ամեն ինչում ես եմ մեղավոր։Ուզում
եմ գրել իմ տխուր պատմության ավարտի մասին…կնոջս դավաճանության մասին…որ տեղի է ունեցել երկու օր առաջ: Ես ու կինս
հերթական անգամ խոսեցինք ամեն ինչի մասին. մեր մասին, երեխայի, միմյանց հանդեպ զգացմունքների…այս անգամ առանց ար-
ցունքների և էմոցիաների: Որոշեցինք, որ կփորձենք հարթել ամեն ինչ:
Բայց ամեն ինչ այլ կերպ եղավ. մեր տուն եկավ կնոջս սիրուհու կինը, նա ամուսնու հեռախոսի մեջ գտել էր նրանց երկխոսությունը:
Նա մեղադրեց կնոջս, որ քանդել է իր ընթանիքը, ամուսնուն նվիրում է իմ կնոջը, վերցնում երկու երեխաներին և հեռանում:Կինս մի
ամբողջ օր գլուխը չէր բարձրացնում, անդադար արտասվում էր:
Ես փորձում էի հանգստացնել նրան, բայց, հավանաբար, ես այն մարդը չէի, ում նա կցա նկանար տեսնել իր կողքին: Առավո տյան
կինս հավաքեց իրե րը և ասաց, որ այլևս չի կարող այսպես, իր վրա շատ մեծ բեռ կա:Թողեց երեխային՝ ասելով, որ ես լավ հայր եմ, և
գնաց տանից: Կարծում էի նրա մոտ է գնացել, Աստ ված նրանց հետ…Ահա և ավարտվեց իմ ամուսնությունը: Տարօրինակ է, բայց
չեմ զղջում դրա համար:
Երեկ էլ զանգել էր զոքանչս, ասաց, որ աղջիկն իր տանն է ապրում, խնդրում էր՝ գնալ նրա հետևից, փորձել վերականգնել ամեն ինչ:
Ես ոչինչ չպատասխանեցի, ասացի, որ արդեն շատ ուշ է:Աստիճանաբար ամեն ինչ դասավորվում է. երեխային տանում եմ մանկա-
պարտեզ, գնում եմ աշխատանքի:
Մի խոսքով, գոհ եմ իմ կյանքից: Իսկ կնոջս և նրա սիրեկանին ներել եմ:Պետք է ապրել ներկայով, այլ ոչ թե կուտակել չարություն նը-
րա համար, ինչ եղել է անցյալում:
