Առավոտյան ժամը 11-ին գնացի հարսիս տուն․ Տղաս գործի էր գնացել, երեխաները խաղում էին, իսկ հարսս․․․
Որդիս ու հարսս ամուսնանալու առաջին օրվանից առանձին են ապրել: Որդիս աշխ ատում է, իսկ հարսս դեկրետում է, քանի որ եր-
կու փոքր տղա ունի՝ 3 և 5 տարեկան: Հարսս միշտ բողո քում է, տրտնջում՝ ասելով, որ ոչ մի բան չի հա սցնում: Երբեմն հասցնում է
եփել, բայց չի կարողանում ուտել, քանի որ երեխաները թույլ չեն տալիս:
Որդիս ունի և հիմնական աշխատանք,և կողմնակի գործեր, բայց ամեն ազատ վայրկյանին գալիս է տուն, օգնում է կնոջը, գնումներն
է կատարում:Նրանք սեփական տան մեջ են ապրում,բայց որդիս իր վրա է վերցրել բակի բոլոր աշխատանքները:Ինձ էլ երբ խնդրում
են մնալ երեխաների հետ, միշտ սիրով համաձայնվում եմ ու երբեք չեմ միջամտում նրանց կյանքին:
Մի քանի օր առաջ դուրս էի եկել գործերով, ու քանի որ շուտ ավարտեցի ամեն ինչ, որոշեցի այցելել հարսիս: Գիտեի, որ ամուսինը
աշխատանքի է, կարծեցի, որ այս օրերին շատ գործ կունենա, մտածեցի՝ կօգնեմ մի բանով:Բայց որքան մեծ էր զարմանքս, երբ դու-
ռը թակեցի, իսկ հարսս բացեց՝ ծածկոցով փաթաթված, գիշերազգեստը հագին: Ասաց, որ չի հագնվել, քանի որ դեռ քնած էր: Հիշեց-
նեմ, ժամը 11-ն էր: Խոհանոցում ամենուր կեղտոտ ափսեներ էին, երեխաները մի մայկա հագած խաղում էին հատակին, քաղցած,
անգամ չէին նախաճաշել, իսկ նա հանգիստ քնած էր:
Նախկինում երբեք 3-ից շուտ չէի եղել նրանց տանը, բայց այս անգամ հասկացա, թե ինչու հարսիս ժամա նակը ոչ մի բանի չի բավա-
կա-նացնում: Ինչպե՞ս կարող ես հասցնել, եթե ժամը 11-ին դեռ քնած ես:Ու այս ա նգամ ես նրան արթնացրեցի իմ այցով, գուցե նա
քներ մինչև 12-ը, 1-ը… Բայց կարևորը տղա յիս մի լավ նյարդայնացնում է՝ գանգա տվելով, որ հոգնում է ու ոչինչ չի կարողանում ա-
նել:
Այնքան հիասթափված էի. թոռնիկներիս համար շիլա եփեցի, կերակ րեցի, լվացի ափսեներն ու եկա տուն: Բայց հիմա մտ ածում եմ՝
որդուս ասեմ թե ոչ: Մի կողմից չեմ ուզում նրանց ընատնիքում վեճերի պատ ճառ դառնալ, բայց մյուս կողմից էլ ցավում եմ տղայիս
համար, քանի որ իրեն ուղղա կի ստում են ու հիմարի տեղ դնում…
