Ավsոբnւuի վարnրդը կsրուկ արգելակեց ու մի sղամարդ, չկարnղանալnվ իրեն պաhել, ընկավ դիմացի կնnջ վրա․ Նրա աuածից բnլnր ուղևnրները ծիծաղից թnւլացել էին…Ավտոբուսի վարորդը կտրուկ արգելակեց ու մի տղամարդ, չկարողանալով իրեն պահել, ընկավ դիմացի կանգ-նած կնոջ վրա․ Նրա խոսքերից բոլոր ուղևորները ծիծաղից թուլացել էին․․․
Այսպիսով, պատկերացրեք, մի կիսադատարկ միկրոավտոբուս դան դաղորեն գնում է քաղաքի փողոց ներով: Կանգա ռում մի գեղեցիկ կին, իմ կարծիքով, երեսուն տարե կան, ներս է մտնում:
Եվ նրանից հետո մոտ նույն տարիքի մի տղամարդ ցատկում է մեծ ու ակնհայտ ծանր պայուսակով:Միկրո ավտոբուսը կտրուկ ցն ցվեց և իներցիայով այս մարդը թեքվեց դեպի հենց այդ կինը և ոտքը դրեց նրա ոտքին:
-Դու չե՞ս կարող ավելի զգո ւյշ լինել, — տղամ արդը մեղ ավոր աչքերով նայեց նրան և ներողություն խնդրեց: Բայց կինը շարունակեց.
-Բռնվել է պետք»:Եվ հետո այդ մարդը արտասանեց բառեր, որոնց մեջ նա փորձեց առավելագույն ցավ ու վիշտ դնել.
«Բայց դու տեսար, որ ես դիտավորյալ չարեցի, մանավանդ որ ես ներողո ւթյուն խնդրեցի քեզանից, էլ ի՞նչ կարող եմ անել, որպեսզի հա նգստացնեմ քեզ»:
Անձամբ ես այդ պահին նրանից ինչ-որ պատասխան էի ակնկա-լում, բայց նույնիսկ մտքովս չէր անցնում, թե ինչի է ընդունակ կնոջ միտ քը: Այսպ իսով, պատրա՞ստ եք:
«Ի՞նչ, ի՞նչ, ամուսնացի՛ր ինձ հետ»:Վարորդը զարմ ացած կանգ նեցրեց ավտոբուսը, մա հաբեր լռություն էր տիրում:
Անգամ հինգ տարեկան աղջիկը, որը նստած էր մեջքիս ետևում ու ամբողջ ընթաց քում ինչ-որ բան էր փնթ փնթում, լռեց:
Սա շարունակվեց հավանաբար մոտավորապես մեկ րոպե:(Ուզում եմ նշել, որ այդ պահին կնոջ դեմքին կատակ-ի նշույլ անգամ չկար): Եվ այդ ժամանակ ես չէի կարող դիմակայել, ասացի.
«Հեյ դու, պատասխանիր, նայիր՝ հանդի-սատեսը սպասում է»:
Նա նայեց ինձ, ապա բոլորիս, հայացքը տեղափոխեց կնոջ կողմը և ասաց. «Ես դուրս եմ գալու հաջոր դին, դու ինձ հետ ես»:
-Այո, — պատասխանեց նա հաստատակամ ձայնով: «Բրավո» — գոռացի ես, ու միկրոավտո բուսը, առանց որևէ հրամանատարութ յան, սկսեց ծափահարել:
Նրանք իսկապես իջան հաջորդ կանգառում, և ես լսեցի, թե ինչ-պես ձեռքը տալով նրան ասաց. «Իմ անունը Լյուդմիլա է»: Դուռը փակ վեց:
