Արդեն հոգնել ենք սրանից,-ասացին ծնողները նայելով մանկահասակ դստերը․․․Նրան ստիպված իմ տուն տա-րա։Ծնողներն ասացին, որ հոգնել են իրենց աղջկանից: Ես նրան տարա իմ տուն.. Երկար տարիներ աշխատել եմ մանկապարտեզում։
Այդ տարիների ընթացքում ես շատ բան եմ տեսել: Սկսած նրանից, որ երեխաներն իրենք են գնում մանկապար-տեզ, վերջացրած այն փաստով, որ նրանք շտապում են ուտել այնպես, կարծես տանը նրանց ընդհանրապես չեն կերակրում: Սակայն վերջերս պատահեց մի բան, որն իմ մեջ ամեն ինչ գլխիվայր շուռ տվեց:
Նման բան ես չէի տեսել: Մի քանի ամիս առաջ իմ խումբ բերեցին մի նոր աղջկա: Նա շատ գեղեցիկ է, նուրբ, պարզապես հրաշք է: Սակայն աղջիկը շատ ինքնամփոփ է, չի շփվում, կարծես միշտ ինչ-որ բանից վա խենում է: Եվ այնուամենայնիվ, մենք ընկերներ դարձանք: Նա ինձ դիմում էր անունով՝ Կատյա: Բանն այն է, որ ծնող-ները ուշադրություն չեն դարձրել իրենց դստերը:
Ակնհայտ էր, որ նրան պակասում էր հոգատարությունն ու սերը: Նրանք աղջկան մանկապարտեզ են ուղարկել, որպեսզի նա ոտքի տակ չընկնի: Մի քանի անգամ նրանք նույնիսկ մոռացան գալ Օլենկային մանկապարտեզից վերցնելու:
Ես շատ տ խրեցի ՝ տեսնելով հանդերձարանում մենակ նստած աղջկան: Սի րտս կտոր-կտոր էր լինում։ Ես նրան հաճախ տանում էի իմ տուն: Իսկ նրա ծնողները թ քած ունեին: Նրանք նույնիսկ չէին մտածում իրենց դստեր մասին: Գնացի նրանց տուն խոսելու, բայց դա էլ չօգնեց:
Նրանք նայեցին ինձ ու հանգիստ ասացին, որ հոգնել են աղջկանից, և առհասարակ նա խանգարում է նրանց: Ես չեմ հասկանում, թե ինչպես կարող են ծնողները նման ասել իրենց երեխայի մասին: Ես որոշեցի աղջկան ընդմիշտ պահել ինձ մոտ: Եթե նրանք նրա կարիքը չունեն, ապա ես անպայման ունեմ: Ես ուզում եմ որդեգրել նրան և պատրաստում եմ փաստաթղթերը:
