Բժշկի ջանքերը ապարդյուն էին, երեխայի կյանքը փրկել չհաջողվեց․ Օրեր անց նրա իրերի մեջ մի նամակ գտավ․ Կարդալով այն՝ չկարողացավ զսպել արցունքները․․․
Դժբախտաբար դեռ կան եր եխաններ, ովքեր վատ վերաբերմունքի են արժա նանում իրենց ծնողների կողմից։ Ամերիկ այում 4-5 տարեկան երեխաներ են կյանքից հեռանում ամեն օր խոշտանգման և ուժի գործադրման արդյունքում։Իվանը՝ այս պատմության հերոսը, այդ տուժածներից մեկն է։Այս պատմո ւթյունը ձեզ անհա վանական կթվա, սակայն այս նամակը իսկական է.
«Իմ անունը Իվան է, ու ես 7 տարեկան եմ: Ես սիրում եմ իմ ծնող ներին, սակայն նաև վա խենում եմ նրան ցից:Նրանք ինձ շատ հաճախ են հարվածում, բայց չգիտեմ ինչու: Ես գնում եմ դպրոց ու լավ աշակերտ եմ: Ինձ դուր է գալիս նաև իմ ուսուցիչը ու մյուս երեխաները: Բայց ես ընկերներ չունեմ: Ինձ ոչ ոք չի սիրում, ոչ ոք չի ցան կանում խաղալ ինձ հետ: Նրանք ինձ վրա ծիծաղում են, որովհետև ես գեշ եմ, և ամեն օր նույն հագուստն եմ կրում Մի օր դրսում ձյուն էր տեղում, ու ես մենակ գնացի տուն դպրոցից:
Քամոտ ու շատ ցուրտ օր էր, ու հան կարծ ինչ-որ մեկը ինձ հետևից հար վածեց և այդ երկու տղաները ինձ ասացին,որ ես ոչ ոքի պետք չեմ և ծաղրեցին ինձ: Ես սկսեցի լաց լինել ոչ թե այն պատճառով, որ ես վիրավորվել եմ ու ցուրտ էր, այլ այն պատճառով որ ոչ ոք չունեի : Այսպիսով, ես գնացի տուն, ու երբ մայրիկս ինձ տեսավ ամբող ջովին թաց ու կեղ տոտ, նա պատժեց ինձ և առանց կերակրելու ուղարկեց իմ սենյակ:Հետո ես սկսեցի վատ գնահատականներ ստանալ,ու երբ ասացին հորս այդ մասին, նա հարվա-ծեց ինձ:
Մի անգամ նա այնպես հարվածեց ինձ, որ ես չկարողացա շարժել իմ ցուցամատը : հիմա դասընկերներս դրա պատճառով են ծի-ծաղում ինձ վրա:Հա ջորդ օրը ուսուց չուհին մեզ հանձնարարեց նկարել մեր ամե նամեծ երազանքը: Մյուս երեխաները նկարում
էին մեքենաներ ու նվերներ: Սակայն ես նկարեցի մի ընտանիք, մեկ մայր ՝ մեկ հայր ու մեկ որդի: Եվ նրանք նորիցծիծաղեցին ինձ վրա: Ես սկսեցի լաց լինել ու ասացի.
-Խնդրում եմ մի ծիծաղեք ինձ վրա, կարող եք հարվածել ինձ և ատել ինձ, բայց մի ծիծաղեք, ես ուզում եմ ծնողներ,ովքեր ինձ կսիրեն և կխնամեն։
Ուսուցչուհին ինձ հանգստացնելու համար գրկեց, և որոշ երեխաներ հաս կացան, բայց միևնույն է, ոմանք ծիծաղեցին ինձ վրա:
Հետո կրկին ստացա վատ գնահա տականներ էի ստանում : Ես գիտեի, որ մայրիկը զայրա ցած կլինի: Նա ինձ գցեց գետնին ու հարվածեց գլխիս: Հետո հայրս եկավ և խփեց իմ դեմքին :
Դրանից հետո ես ոչինչ չեմ հիշում:Ես արթնացա հիվան դանոցում: Տեսա, թե ինչպես են ծնողները բակում խա ղում երեխաների հետ և նորից լաց եղա: Հետո մի օր ես թեյից մի քիչ թափեցի, և նրանք նորից հար վածեցին ինձ: Կրկին կրծ քիս մեջ ցավ զգացի, սակայն նրանք սովորականի պես չէին հետաքրքրվում ինձնով:Որոշ ժամա նակ անց նորից գնացի հիվա նդանոց:Սակայն նրանք իմ հետևից չէին գալիս։ 2 օր սպասեցի, բայց ոչ ոք չեկավ։
Իվանի սիրտը կանգ առավ, և նա կյանքից հեռացավ վնասվածքից: Բժիշկները նրա ձեռքում գտան գրություն, որում ասվում էր. «Սիրելի մայրիկ ու հայրիկ, ցավում եմ, որ դուք չեք կարող ինձ սիրել, ես ձեզ շատ եմ սիրում:Ես միայն ցանկանում եմ որ դու ինձ գրկես մայրիկ, իսկ հայրիկից ուզում էի որ ձեռքս բռներ ու քայլեր: Գիտեմ,որ ամաչում եք իմ պատ ճառով, ներեք ինձ եթե կարող եք։ Ես ձեզ շատ եմ սիրում…»
