Բոլորովին վերջերս ամուսնացա․ Հարսանիքի օրը իմացա, որ սկեսուրս ու ամուսինը պետք է․․․Այժմ չեն թողն ում, որ հանգիստ ապ-
րենք։Ասացեք ինձ՝ ինչ անել, օգնեք ինձ Ձեր խորհուրդներով: Ամուսնացել եմ բոլորովին վերջերս, իսկ «դերաս անուհի» սկեսրոջս և
նրա ամուսնուն որպես օժիտ ընդունեցի: Այսպիսով, սկեսուրս ամուսնացած է մի տղամարդու հետ, և երկար տարիներ է ապրում են
միասին, տղամարդը երբեմն խմում է, բայց տարբերակիչ առանձնահատկությունն այն է, որ նա չի վիճում:
Ամեն անգամ, երբ նա խմում է, սկեսուրս ամուսնուս, խառնում է իրենց խոսակցություններին:Ամուսինս նյարդային մարդ է (դրա հա-
մար շնորհակալություն իր մորը), նա խղճում է մորը («դժբախտ կին», քանի որ նա ինքն իրեն դիրքավորում է որպես այդպիսին), կա-
տաղում է, նյարդայնանում, իսկ մորը կարծես թե դուր է գալիս դա․ Ասում է, որ նո րից ամո ւսինը սկսել է խմել, փորձում է որդուն գը-
րավել, զանգում է հինգ րոպեն մեկ և գույներով քննարկում այս ամբողջ իրավիճակը:
Նա ամեն ժամ զանգում է իր որդուն և բողոքում, թե ինչպիսի հարբեցող ամուսին ունի: Եվ այսպես, ավելի քան մեկ տասնյակ տարի:
Երկար տարի ներ նա չի լքել այդ տղամարդուն և չի էլ պատր աստվում, չն այած առանց նրա ապ րելու տարբերակ կա: Ամուսինս իր
հերթին խելագար որեն նյարդայնանում է, ուզում է ապտակել նրան, նման դեպքերում վազում է նրանց տուն (նրանք ապրում են մո-
տակայքում), ուզում է «դժբախտ մորը» բերել մեր տուն:Սկեսրոջս ոչ ոք չի սիրում, նույնիսկ հարազատները:
Թվում է, թե իմ ընտանիքն ու ամուսինս գոյություն չունեն, միայն նրա մայրն ունի խնդիրներ, խնդիրների հավերժական ցիկլ, որը չի
դադարում, ամուսինս անընդհատ այնտեղ է, լուծում է մոր հար ցեքը:Համբերութ յունս վերջանում է, ամուսինս լավ մարդ է և ես սի-
րում եմ նրան, բայց նրա ընտանիքը մեկ այլ հարց է: Նրանք մեզ ոչ մի կերպ չեն աջակցում, պարզապես ասում են, թե ինչքան բան են
արել նախորդ հարսի համար, իմ ամուսնու հաս ցեին շատ վատ բաներ են ասել, նր ան իմ դեմ են հանել: Ես արդեն մտածում եմ այս
եռանկյունին թողնելու և նորմալ կյանք սկսելու մասին, բայց մենք փոքրիկ երեխա ունենք:
