Ստեփան Դանիելյանը գրում է. Արցախն Ադրբեջանի Տրոյական Ձին: ՀՀ-ում անկումային տրանադրություններ են, ինչը հասկանալի է: Պարտությունը դառն է, զп հերի վիշտը ծանր, վիրш վորները, պшտերազմի հաշմшնդամ-ները, փախ ստականները մեր կողքին են լինելու և մենք պարտավոր ենք հոգալ նրանց կարիքները:
Տարածքների կпրուստը
մեզ զր կել է անվտш նգային խորությունից: Շատերի մոտ փախուստի տրամադրություն է տիրում, ինչն ամենա-վտшնգավորն է: Այս ամենը հասկանալի է, բայց որքանով ենք մենք ընկալում, թե իրականում ինչ է կատարվում Հարավային Կովկասում և մեր մեծ տարածաշրջանում ինչպիսի մասշտաբային փոփոխություններ են սկսվել և դրանք ինչ վտш նգներ, և ամենակարևորն,
ինչ հնարավորություններ են բացում մեր առաջ: Դրա համար պետք է սառը դատողություն և սթափ միտք: Փոր-ձենք գնահատել կատարվածը ու սպասելիքները: Ադրբեջանը կարծես թե մեծ ձեռքբերում ունի և այնտեղ հաղ-թական տրամադրություններ են, բայց արդեն սթափ ադրբեջանցիները սկսում են գիտակվել, թե ինչ «նվեր» են ստացել։
Սկսում են հասկանալ, որ Արցախն իրականում Տրոյական Ձի է։ Եթե 1920-ին Կարմիր Բանակն Ադրբեջանից է մուտք գործել Հարավային Կովկաս, ուենալով Քեմալի աջակցությունը, փոխարենը ստանալով տարածքային դի-վիդենտներ, ապա 2020-ին «Կորմիր Բանակը» մուտք է գործել Հայաստանից։ Ռուսական խաղաղապահներն, իրականում, ռազ մական բազա են, ինչը ֆորմալ առումով Ադրբեջանի տարածքում է տեղակայվել, այս անգամ նույնպես Թուրքիայի համաձայնությամբ։ Արցախը «կախված» է
Ադրբեջանի գլխին և հիմնական զարգացումներն առջևում են։ Ադրբեջանն իր անկախությունը վերականգնելու 1 տարբերակ ունի, ճանաչել Արցախի անկախությունն, ինչը չի անի, ազգային բարդույթները թույլ չեն տա։ Ֆիք-սենք, Ադրբեջանն օկուպացված երկիր է դարձել և դեռ հարց է, թե բացի ՌԴ-ից էլ ովքեր են այն օկուպացրել․
թուրքե՞րը, Բրիթիշ Փետրոլիո՞ւմը, իսրայելական ռш զմական հետախ ուզությո՞ւնը,թե էլի՞ խաղացողներ կան։ Ադրբեջանն, փաստորեն, հասարակաց միջանցք է դարձել։ Ալիևին ադրբեջանցիները դեռ դш տելու են։ Փաս-տորեն 2 նիկոլ կա, մեկն իրենց մոտ, մյուսը՝ մեր։ Շուշին և Քյալբաջարը ծուղակներ են՝ «պարկեր», զր կված կոմունիկացիաներից և կենսագործունեության տարրական պայմաններից, որոնք անիմաստ ռեսուրսներ են խլ ելու։ Մեղրին, թյուրքական երազանքը, գործելու է ռուսական վերահսկողության ներքո։ Իրանի համար
Ադրբեջանն ազգային անվտ шնգության սպш ռնալիք է, որի դեմ Իրանը զգույշ, սակայն գիտակցված կերպով գործելու է։ Վրաստանը նշանակությունը, որպես կոմունակացիաների հանգույց, սկսում է նվազել։ Այս ամենն ընդամենը Հարավային Կովկասի կտրվածքով, իսկ եթե Մեծ Մերձավոր Արևելքի սպասվող տրանսֆորմացիաների քողի ներքո դիտարկենք այս ամենն, ապա դրամատիկ հորիզոններ են բացվում, որոնց մասին հետագայում կխոսենք։
