Գիտեի, որ ընկերուհիս հավատարիմ չէ և դավաճանում է ինձ, բայց չէի կարողանում ապացույցներ գտնել․․․Մի-այն իմանաք, թե ով օգնեց ինձ այդ հարցում։Նախապես ասեմ, որ ես ատում էի կատուներին։ Բայց կար մի կա-տու, որին ես շնորհակալ եմ մինչև կյանքիս վերջ։ Իսկ հիմա պատմեմ իմ պատմությունը։ Ընկերուհուս հար-ցում բախտս բերել էր։ Նատաշան շատ գեղեցիկ աղջիկ էր, նա ինձ շատ էր դուր գալիս։Մեր հարաբերությունների եր-կու տարիների ընթացքում այնքան խորացան, որ մենք որոշեցինք միասին ապրել։
Նատաշան մենակ էր ապրում: Ես հաճախ էի գիշերում նրա տանը: Նատաշայի ծնողները դեմ չէին, որ ես տեղա-փոխվեմ իրենց բնակարան: Բայց ես չէի ուզում: Մենք բնակարան վարձեցինք։ Մի օր Նատաշան մի փոքրիկ կա-տու բերեց և մենք նրան անվանեցինք Ապելսինկա։
Ես սովորեցի նրան, բայց մի բան ինձ նյարդայնացնում էր, հա-գուստիս վրա անընդհատ նրա մազեր էին։Այդ օրը ես գնում էի Նատաշային առաջարկություն անելու և պատշգամբում հանդիպեցի մի տղամարդու, նա նյարդայ-նացած հագուստն էր մաքրում։ Ինձ տեսնելով նա ասաց․
-Եղբայր, ես հիմա կրակի մեջ եմ, կնոջս ինչպես բացատրեմ, թե որտեղից կատվի մազերը հագուստիս վրա։ Ես նրան մեկնեցի խոզանակը, որ միշտ ինձ մոտ էի պահում
-Շնորհակալություն Դուք փրկեցիք իմ ամուսնությունը:
-Պատահում է, — թոթվեցի ուսս:
-Իսկ ձեր ընկերուհին ո՞վ է։
-Ես հանդիպում եմ Նատաշայի հետ, նա իններոդ հարկում է ապրում։ Ես շրջվեցի ու դուրս եկա փողոց, հոգուս խորքում շնորհակալ լինելով Ապելսինկային, այլապես չգիտեի, թե որքան ժամանակ խաբված կլինեի։
