Գործուղումից վերադառնալուց ամուսինս ընդունեց ոչ այնքան ջերմ․ Այդ օրվանից կասկածները ինձ հանգիստ չէին տալիս, մինչև որ ընկերուհուցս SMS ստացա․․․Վերջապես ես որոշեցի պատմել ձեզ իմ պատմությունը, որը տեղի է ունեցել կես տարի առաջ: Մենք ա-մուսնացած էինք արդեն 15 տարի և ապրում էինք երջանիկ կյանքով, ամուսնական կյանքի 5-րդ տարում մենք ունեցանք մի գեղեցիկ դուստր, որին անհամբերությամբ սպասում էինք:
Ավելի շատ ժամանակ ես էի հատ կացնում աղջկ աս, քանի որ ամուսինս հաճա խ էր գնում գործո ւղումների:Մենք բավակ անաչափ էինք վաս տակում, ան գամ իմ աշխատա վարձով մենք կարող էինք մեկ ամիս ապրել։ Ես առաջ արկում էի, որ ամո ւսինս փոխի իր աշխատանքը, որպեսզի չգնա գործուղումների։ Բայց նա հրաժարվում էր` ասելով, որ շո ւտով ես պետք է անցնեմ արձակուրդի, իսկ այդ ժամանակ գումարը չի հերիքի:Երբեմն պատահում էր,որ նա առավոտյան գալիս` երեկոյան գնում էր գործուղման,իսկ այն ժամա-նակ, երբ նա տանն էր, զբաղվում էր հեռախոսով:
Սկզբում ես չէի մտածում, որ նա կարող է դավ աճանել ինձ, բայց եղավ այն , ինչ եղավ…Հերթ ական գործուղումից հետո տուն վերա-դառնալուց, նա ինձ հանդիպեց սառնասրտորեն և հենց այդ պահից սկսեցին կասկածներս սրվել: Տարբեր մտքեր բարձրացան գլխիս մեջ, չգիտեի՝ ինչ անել:Հետևաբար ես դիմեցի ընկերուհուս և նա ասաց, որ հավանաբար ամուսինս սիրուհի ունի: Այս խոսքերից ես ապշեցի` չհասկացա, թե ինչո՞ւ, ո՞րն է ինձանից դժգոհ լինելու պատճառը։
Անմիջապես արմատախիլ արեցի վախերս,քանի որ հիշեցի, որ ընկերուհիս դա էր առաջարկել: Ես որոշեցի, որ սա պարզապես վատ փաստարկ էր, սրտիս մոտ չընդունեցի, չնայած այդ միտքը իմ գլխո ւմ էր։ Ես շարո ւնակեցի ապ րել և մեծաց նել իմ դստերը: Բայց ընկերուհուս հետ խոսելուց երկու շաբաթ անց նրանից մի հաղորդագրություն ստացա. «Հայտնվել եմ արտակարգ դրության մեջ, ես տեսա ամուսնուդ` մեկ այլ կնոջ հետ համբուրվելիս, նրանք երջանիկ էին»:
Ես չէի կարող հավատալ դրան,ես պարտվեցի և մի փոքր հավաքվելով,որոշեցի հարց ուղղել ամուսինուս`դեմքին նայելով: Վերադառ-նալուն պես ես պատմեցի նրան իր սիրուհու մասին, բայց նա նույնիսկ չզարմացավ, կարծես ինքն ուզո ւմ էր պատ մել: Նա չզղջալով պատասխանեց, որ հոգնել է ինձանից և վերջում ավելացրեց. «քանի որ դու արդեն գիտես, ապա ես կհեռանամ, մոռացիր իմ մասին»
Այս խոսքերից հետո հոգիս սկսեց պոկվել ներսից, ես չհասկացա, թե ինչպես նա կարող է թողնել մեր երեխային և պարզապես հեռա-նալ: Ես մեծ ցավ էի զգում, բայց ի՞նչ կարող էի անել։ Հաջ որդ օրը ընկերո ւհիս եկավ ինձ մոտ,նա այդ դժվար պահ երին աջակցում և խորհուրդներ էր տալիս,նա ասում էր, որ ես ցանկացած պահի կարող եմ դիմել նրա օգնությանը: Ես շատ շնորհակալ եմ նրան, քանի որ նա ինձ դուրս հանեց դեպրեսայից և ոտքի կանգնեցրեց։
