Դուստրս ընդհանրապես չի զբաղվում իր երեխայով․ Ինչու՞ ես պետք է զոհեմ ինձ հանուն թոռնիկիս․ Ես ընդամենը 43 տարեկան եմ
և ուզում եմ ապրել․Ես ամուսնուս հետ ծանոթացա 20 տարեկանում:Մենք հանդիպեցինք մեկ տարի, իսկ հետո ամուսնացանք: Մենք
լավ էինք ապրում, երբեմն լինում էին վեճեր և սկանդալներ, բայց դրանք արագ հարթվում էին: Երեք տարի անց, ես աջիկ ունեցա:
Գրեթե ամբողջ ժամանակս նվիրում էի երեխային: Վեց ամիս անց ամուսինս հեռացավ մեկ այլ կնոջ մոտ՝ արդարանալով նրանով, որ
ես նրան քիչ եմ ուշադրություն դարձնում:
Մոտ երկու ամիս անց նրանք բաժանվեցին, և ես դիմեցի դատարան երեխայի ալիմենտի վճարման համար: Նախկին ամուսինս երե-
խայի մոտ չէր գալիս, իսկ ալիմենտը դժվարությամբ էի վերցնում նրանից: Հենց որ աղջկաս մանկապարտեզ հանձնեցի, աշխատան-
քի ընդունվեցի՝ դպրոցում տարրական դասարանների ուսուցչուհի:Երբ աղջիկս 10 տարեկան էր, ես փոխեցի աշխատանքս՝ գտնե-
լով ավելի բարձր վարձատրվողը: Բայց սա որոշակի զոհողություններ էր պահանջում: Ես ուշ էի տուն գալիս և չէի կարողանում շատ
ուշադրություն դարձնել դստերս:
Բայց մենք պետք է ինչ -որ բանով ապրեինք, պետք է շատ աշխատեի: Վերադառնում էի տուն, իհարկե, շատ հոգնած, դեռ պետք էր
ճաշ պատրաստեի: Եվ ինքս էլ չնկատեցի,թե ինչպես է դուստրս ձեռքից գնում.Նա դադարեց ինձ լսել, գալիս էր շատ ուշ:Իմ դիտողու-
թյուններն ու պատիժը միայն վատթարացրին մեր հարաբերությունները: Ես միշտ վախենում էի, որ աղջիկս վատ շրջապատ կնկնի,
կամ ինչ -որ բան պատահի նրա հետ: Իսկ 17 տարեկանում դուստրս ասաց, որ հղի է:
Մազերս լսածիցս գրեթե սպիտակեցին:Մենք որոշեցինք, որ երեխան պետք է ծնվի:Անկեղծ ասած, ես մտածում էի հղիության արհես-
տական ընդհատման մասին, բայց չէի կարող դա առաջարկել իմ աղջկան: Ի վերջո, հայտնի չէ, թե ինչպես դա հետագայում կազդի
նրա առողջության վրա: Ես պարզապես չէի կարող դա անել:Փորձեցի աղջկաս հարցնել երեխայի հոր անունը, բայց այդպես էլ պատ-
ասխան չստացա: Չորս ամիս անց ուլտրաձայնային հետազոտությունը ցույց տվեց, որ դա տղա է: Ամբողջ ժամանակահատվածում,
երբ աղջիկս հղի էր, մենք ավելի մտերմացանք. Մենք սկսեցինք հասկանալ միմյանց, դադարեցինք վիճել:
Եվ հետո եկավ ծննդաբերության պահը, աղջիկս շատ էր վախենում, բայց ես ամեն կերպ աջակցեցի նրան, չնայած ինքս անհանգս-
տանում էի: Ծննդաբերությունն անցավ առանց բարդությունների, երեխան առողջ ծնվեց:Աշխատավայրում ես արձակուրդ վերցրե-
ցի իմ հաշվին՝ աղջկաս օգնելու համար։ Նա ամեն ինչ անում էր, բայց հաճախ ես ստիպված էի գիշերը մնալ երեխայի հետ արթնա-
նալ և օրորել նրան: Շաբաթը մեկ անգամ ես թույլ էի տալիս աղջկաս զբոսնել ընկերների հետ, իսկ ես մնում էի թոռնիկիս հետ: Եվ
թվում է, որ դա իմ ամենամեծ սխալն էր, աղջիկս ավելի ու ավելի հաճախ էր դուրս գալիս տնից և այնքան ուշ և հոգնած էր գալիս ու
քնում, որ անգամ չէր լսում որդու լացի ձայնը:
Առավոտյան ես վազում եմ աշխատանքի՝ առանց բավականաչափ քնելու,իսկ երեկոյան գալով՝ նորից նստում եմ թոռնիկիս մոտ, քա-
նի որ դուստրս գնում է առանց թույլտվության:Եվ հիմա, նման կյանքի երեք ամսվա ընթացքում, ես նիհարեցի 6 կգ -ով, քնում եմ ճա-
նապարհին, անընդհատ հոգնածություն ու գրգռվածություն եմ զգում: Դուստրս ասում է, որ ինքը դեռ շատ փոքր է և ցանկանում է
ժամանակ անցկացնել ընկերների հետ:Ցավում եմ թոռնիկիս համար, որը չի ստանում մայրական ջերմություն: Բայց ահավոր հոգնել
եմ: Ամեն ինչ ընկավ ինձ վրա՝ տուն, աշխատանք, ճաշ պատրաստել, լվանալ, մաքրել, և այս ամենին գումարվեց երեխայի խնամքը:
Ես այլևս չեմ կարող այսպես ապրել:
Աղջիկս անընդհատ ընկերների հետ է, իսկ ես նստում եմ թոռնիկիս հետ: Ինչու՞ պետք է զոհաբերեմ ինձ իմ թոռնիկի համար: Ես ըն-
դամենը 43 տարեկան եմ, բայց թվում է, թե կյանքն ավարտված է: Ես հույս ունեի, որ երբ աղջիկս հասունանա, ես կկարողանամ ա-
վելի շատ ուշադրություն դարձնել իմ անձնական կյանքին: Բայց աղջիկս 18 տարեկան է, իսկ իմ տանը նոր երեխա կա: Արդյո՞ք ես
ստիպված կլինեմ սպասել ևս 18 տարի՝ սեփական կյանքս վայելելու համար:
