Դու թոշակառու ես ու գումար ես ստանում, ինչու ես միշտ ինչ-որ բանի կարիք ունենում,-ասաց հարազատ աղ-ջիկս, երբ բուժման նպատակով նրանից օգնություն խնդրեցի․․․
Մի ծանոթ ունեմ, հիմա նույնպես Մոսկվայում է բնակվում:Վերջերս է տեղափոխվել այստեղ, ամուսնացել է: Ապ-րում է լավ, ապա հովված է ամեն ինչով: Ամո ւսինը բավա կանին շատ է վաս տակում: Տուն ունեն կենտրոնում, մեքենա: Նույնիսկ չէի ասի տուն, ավելի շուտ՝ պալատներ:Այն բանից հետո, երբ Յուլյան Մոսկվա տեղափոխվեց, սկզբնական շրջանում իր մայրիկի հետ մտերիմ հարաբերո ւթյուններ էր պահպանում, ով մնացել էր Ուդմուրտի-այում, որտեղ էլ ծնվել և մեծացել էր Յուլյան:
Նրա մայրիկը թոշակառու է, առողջո ւթյան հետ կապված մշտ ական խնդիրներ ունի, գումարը չի բավականաց-նում: Մի խոսքով, թոշակառուների համար ստանդարտ կյան քով է ապրում:Յուլյան սկզբում աջակցում էր մորը, ոչ թե գումարով, այլ բարոյապես: Հանգստացնում էր, խոստանում Մոսկվա տեղափոխել, ասում էր, որ նա միայ-նակ չի մնա:
Ժամանակի հետ Յուլյան ավելի էր ընտելանում մեծ քաղաքում, սովորում հարուստ կյանքին:Ավելի քիչ էր հետա-քր-քրվում մոր գործերով,մոռա նում զանգել նրան։Վերջապես մի օր մայրիկը զանգեց նրան և դեղ գնելու համար գումար խնդրեց: Շատ էր ամաչում, բայց ուրիշ ոչ ոքից չէր կարող խնդրել: Խոստացավ մաս-մաս վերադարձնել:
Յուլյան այդ պահին ընկերուհու հետ շրջում էր առևտրի կենտ րոնում և նոր կոշիկներ էր ընտրում: Տարված այդ գործով՝ նա բարկացած պատա սխանեց մորը. «Դու թոշակ ես ստա նում, ինչու՞ է քեզ մոտ միշտ մի բան պակա-սում: Մայրիկ ջան,փողը օդից չի գալիս: Վաստակել է պետք:Ինչ-որ աշխատանք գտիր…չգիտեմ.. Լավ, հաջող…»
«Աղջիկս, ես 12 000 թոշակ եմ ստանում, իսկ հիմա մի անգամից 30 000 պիտի վճարեմ: Ես չունեմ այդքան գու-մար: Ես մեծ հաճույքով կաշխատեի, բայց առողջությունս չի ներում: Ներիր, չպետք է խնդրեի քեզնից:»
Յուլյան այդպես էլ չհաս կացավ, որ մայ րիկը մեկն է, իսկ կոշիկ հարյո ւր զույգ էլ կարող է ունենալ:Այդ մասին իմացավ Յուլյայի ամուսինը: Իմա ցավ ինձնից: Առանց կնոջը մի բառ ասելու՝ զոքանչի համար Մոսկվայի տոմս գնեց և տեղավորեց վճարովի կլինիկայում՝ հետազոտության: Ամեն ինչ լավ ավարտվեց, թոշակառուն սկսեց ապաքինվել:
Մի՞ թե ինչ-որ 30 000 կարող է մոր առողջությունից թանկ լինել:
