Դու մեքենա չունես, էլ չեմ խոսում հին հեռախոսիդ մասին,- ասաց ընտրյալս, երբ նրան սեր խոստովանեցի, բայց․․․ Տարիներ անց կյանքը նրան անմոռանալի դաս տվեց։Այս պատմո ւթյունը տեղի է ունեցել իրա կանում։ Անդրանիկն իմ կոլեգան էր, արդեն երկար տարիներ միասին էինք աշխատում։
Մեր բաժին ընդունվեց մի գեղեցկուհի, հենց ընկերս տեսավ նրան, սիրա հարվեց մինչև ականջ ների ծայրը։ Երկար ժամանակ լուռ հետևում էր գեղեցկուհուն, նա ուղղակի հրաշք էր․ գեղեցիկ էր, խնամ ված, սլացիկ մարմնով։ Մի օր էլ, ուժերը հավաքելով՝ Անդրա-նիկը մոտեցել է նրան և հրավիրել հանդիպման։ Ի պատասխան ինչի լսել է․
-Դու աղքատ, խղճուկ մարդ ես։ Քո նմանների հետ գործ չո ւնեմ։ Դու նույնիսկ մեքենա չունես, իսկ հին հեռա խոսիդ մասին լռում եմ։
Այո, Անդրանիկն իսկապես չուներ մեքենա, հեռա խոսն էլ էր հին, բայց միայն ես գիտեի, որ նա իր ողջ գումարը խնայում էր՝ առանց հիփոթեքի բնա կարան գնելու համար։ Բայց միևնույնն է, քեզ դուր եկած աղջ կանից նման բան լսեը ցավալի է։ Բարե բախտաբար, այդ աղջիկը երկար չաշխատեց մեզ մոտ և ընկերս շուտ մոռացավ նրա մասին։
Մի քանի տարի Անդրանիկը շարունակում էր աշխատել։ Արդեն կարողացել էր իրականացնել երազանքները․ գնել էր 3 սենյականոց բնակարան, որտեղ ապրում էր կնոջ ու դստեր հետ, ուներ մեքենա, 1-սենյականոց բնակարանն էլ վարձով էր տալիս։Մի օր Անդրա-նիկը զանգ ստացավ, ծանոթ ձայնը խնդրում էր բնակարանը մի քիչ ավելի էժան տալ վարձով։
Ընկերս նրան կանչել է տուն, իբր թե ցույց տալու, բայց նա արդեն ձայնից ճանաչել էր աղջկան։Շենքի մոտ նրան սպասում էր հենց այն աղջիկը․ համեստ հագնված, չխնամված․․․ նախկին գեղեցկուհուց ոչինչ չէր մնացել։
—Իսկ դուք չեք ամաչու՞մ խղճուկ աղքատների տանը վարձով ապրել։
Ահա ասյպես․․․ կյանքն անկախատեսելի է․․․ Երբեք չգիտես, թե քեզ վաղն ինչ է սպասվում․․․
