Դպրոցի խնջույքից հետո աշակերտուհիս մոտեցավ ինձ ու ասաց, կարելի է պիցցայի մնացորդները մեր տուն տանեմ․․․Մտքովս անգամ չէր անցնի, թե ինչի հարմար էր դա։Մի օր մեր դպրոցում երեկույթ էր, որի ժամանակ դպրոցի տնօրինությունը մեզ պիցցա հյուրասիրեց: Իսկ խնջույքի ավարտից հե-տո ես հարցրեցի իմ ուսուցչին, արդյո՞ք կարող եմ վերցնել պիցցայի մնացորդները:
Ես հավաքեցի մնացած պիցցայի կտորնե-րը…ես ուրախությունից դողում էի ողջ մարմնով: Պիցցան իմ ընտանիքում շատ հազվա դեպ ուտեստ էր…Ես նստեցի ավտոբուս և ուղևորվեցի տուն: Այնքան հպարտ էի բռնել տուփը և անընդհատ նայում էի, որ հանկարծ մեջից չընկ-նեն կտորները…կարծես ինչ-որ թանկարժեք ապրանք էի տանում:
Ավտոբուսից իջնելուց հետո դեռ 15 րոպե քայլելու ճանապարհ կար: Ուրախ գնում էի, իսկ երբ հանդիպում էի մեր ծանոթներին, նրա նք հարցնում էին, թե այդ ինչ եմ տանում…իսկ ես ամաչում էի ճիշտն ասել:Վերջապես հասա տուն: Կանչեցի 4 քույրերիս և եղբայրն երիս, և բացեցի տուփը:
Նրանք այնքան ուրախացան. միանգամից հար-ձակվեցին պիցցայի մնացորդների վրա, իսկ ես կանգնած արտասվում էի…Ես հիշ ում եմ, թե ինչպես եմ ողջ մանկությունս անց-կացրել դատարկ սենյակում, որտեղ միայն արկղեր կային: Ամբողջ կահույքս՝ արկղերն էին: Քնում էինք դրանց վրա, դաս անում…
Դա 10 տարի առաջ էր: Ես շատ եմ ուզում վերադառնալ անցյալ, գրկել ինձ՝ 16 տարեկան խեղճ աղջնակին, և ասել, որ ամեն ինչ լավ կլինի…
