Ես 49 տարեկան եմ,ամուսնացած: Ես արդեն տատ եմ, թոռնիկս երեք տարեկան է: Ես և ամուսինս մեր աղջկա-նից մի քանի փողոց այն կողմ ենք ապրում: Այդնես պատահեց, որ իմ փեսայի հետ մեր հարաբերությունները սր-վեցին այն օրվանից, երբ նա և նրա դուստրս նոր էին սկսել հանդիպել: Հարուստ ընտանիքի շատ լկտի երեխա, որը չգիտեր «ոչ» բառը:
Երբ նա եկավ մեր տուն,նա մուտք գործեց այնպես,ասես այստեղ ինքն է ղեկավարը:Ես և ամուսինս,իհարկե, սկզբում լռեցինք, բայց ամեն ինչին սահման կա:Երբ համբերության բաժակը լցվեց,սկզբում մենք խոսեցինք դստերս, հետո նաև նրա հետ: Նա ասաց, որ ինքը ամեն ինչ հասկանում է և այլ կերպ կվարվի:
Իսկապես շտկվել է:Բայց իմանալով, թե ինչ կարող է լինել, մենք դեռ ուրախ չէինք այս հարաբերությունից:Բայց ինչ անել, սերը չար է:Դուստրս նրան շատ էր սիրում,և երբ նրան առաջարկ արեցին,մենք հաշտվեցինք նրա ըն-տրության հետ և ընդունեցինք որդու նման: Տղայի ծնողները պարզվեց,որ շատ լավ մարդիկ են:
Ինչպես պարզ-վեց,նա շատ լավ երեխա է,և հետևաբար,չգիտեր «ոչ» բառը:Մենք հարսանիք արեցինք,ամեն ինչ լավ ստացվեց: Հարսանի քից հետո երիտասարդը վեց ամիս ապրել է ծնող-ների հետ, այնուհետև բնակարան է գնել: Բնակարանը գնել են մեր աշխատանքային գործընկերներից, տունը`մեզանից երկու խաչմերուկայն կողմ էր գտնվում: Ես և ամուսինս շատ ուրախ էինք, որ հաճախ կարող էինք այցելել նրանց: Ես և ամուսինս հաճախ էինք այցելում աշխատանքից հետո.
Աղջիկս սիրում է թխել տորթեր, կարկանդակներ և խմորեղեններ, և նա մեզ թեյի է կանչում: Ակնհայտ էր, որ երբ մենք այցելում էինք, և փեսան վերադառնում էր աշխատանքից — նրան, մեղմ ասած, դուր չէր գալիս մեր ներկայությունը:
Այդպես պատահեց, որ մեկ տարի անց ես թողեցի աշխատանքը և սկսեցի գրեթե ամեն օր գնալ դստերս տուն: Եվ երբ իմացանք, որ թոռնիկ կունենանք, մենք երջանկությունից յոթերորդ երկնքում էինք: Ես օգնեցի աղջկաս ամեն ինչում `մաքրել բնակարանը, և նրա հետ գնալ խանութ և պարզապես ժամանակ անկացնել հեռուստա-ցույցի մոտ կամ այգում:
Երբ թոռնիկս ծնվեց,ես և ընկերուհիս հաճախ էինք լինում երիտասարդների տանը,հատկապես սկզբում: Ծնուն-դը ծանր էր, կրկնակի խառնվեց, և բացի այդ, երեխան ծնվել է երեսունվեցերորդ շաբաթվա ընթացքում: Ծնվե-լուց երկու շաբաթ անց դուստրս ու թոռնիկս անցկացրին պերինատալ կենտրոնում: Բայց, փառք Աստծո, ամեն ինչ լավ է:
Թոռնիկս մեծացավ, և դուստրս սկսեց ավելի ու ավելի քիչ զանգահարել և հրավիրել : Միայն եթե նա իսկապես ինչ-որ բանի կարիք ուներ: Երբ ես եկա, իմ փեսան, չվախենալով, հարցրեց աղջկաս, թե ինչու եմ եկել: Ես շատ վիրավորված էի: Նա դադարեց հարգել ինձ և ամուսնուս: Երբ նրանց հարկավոր էր ինչ-որ տեղ մեկնել գործի, թոռնիկիս ամենից հաճախ տեղափոխում էին մյուս պապի և տատի մոտ:
Եվ հաջորդ երեկո,երբ եկանք այցելելու,փեսաս ասաց,որ ինքը չի ուզում,որ մենք այդքան հաճախ գանք,մանա-վանդ առանց հրավերի: Մենք շատ վիրավորված և վրդովվածէինք:Եվ հանկարծ նա զանգում է մեզ և խնդրում,որ գանք նստենք թոռնուհու հետ:Մենք ատամները սեղմելով եկանք նրանց տուն, հանուն մեր թոռնուհու, սիրե-լիի և միակի: Բայց փեսայի գոռոզությունը սահման չունի:
Ինչպե՞ս բացատրել նրան, որ դա չի կարելի: Սկզբում նա ասում է, որ չի ուզում տեսնել մեզ, իսկ հետո նա է կան-չում նստել տղայի հետ: Ինչպես արձագանքել նրա խնդրանքին:
