Որդիս արդեն մեծ է, 20 տարեկան: Այս բոլոր տարիների ընթացքում երազել եմ աղջիկ ունենալու մասին, այն-քան էի ուզում փոքրիկ աղջնակ ունենալ, մազերը հյուսել, զգեստներ կարել…Բայց ես ունեի միայն մի որդի, որ արդեն 4 տարի ապրում է ուրիշ քաղաքում, սովորում է, աշխատում, շաբաթական մի անգամ զանգում, մի խոս-քով, ապրում է իր առանձին կյանքով:
Իմ խնդիրները սկսվեցին ծննդաբերությունից հետո. կանացի խնդիրներ, ավելորդ քաշ, անվերջ հետազոտութ-յուններ… այդպես էլ չկարողացա հղիանալ:Մինչ որդիս մեզ հետ էր ապրում, ամեն ինչ լավ էր: Բայց հետո սկս-վեցին իմ տխուր օրերը: Համոզում էի ամուսնուս, որ արհեստական բեղմնավորում անենք, սակայն նա չհամա-ձայնվեց:
Իսկ 1 տարի առաջ, երբ դարձա 42 տարեկան, արթանացա մի գարնանային առավոտյան և ինձ շատ վատ զգա-ցի: Գլուխս պտտվում էր, սիրտս խառնում, միայն ուզում էի պառկել և վեր չկենալ:Մի կերպ հասա աշխատանքի, ամբողջ օրը հորանջում էի և բավականին տարօրինակ զգացումներ ունեի: Ես մտածում էի, թե որտեղ եմ մրսել: Երեկոյան ինձ հյուր եկավ ընկերուհիս, նա թերապևտ է: Պատմեցի ախտանիշներիս մասին, իսկ առաջին բանը, որ նա ասաց, հետևյալն էր.
—Պատահաբար հղի չե՞ս:
Հաջորդ օրը շտապեցի բժիշկի մոտ, իսկ երբ նա ենթադրեց, որ հղի եմ, միայն ծիծաղեցի: Հետո բժիշկի կասկած-ները հաստատվեցին,քիչ էր մնում ուշագնաց լինեի:Երեկոյան եկավ ամուսինս, տեսավ, որ նստած եմ բազմոցին, մեկ ծիծաղում, մեկ լացում…
Հիմա արդեն անդադար գրկում եմ իմ փոքրիկ Ալիսային: Նա այնքան ցանկալի և երկար սպասված է: Ամուսինս կարծես երիտասարդացել է 10 տարով, այնքան էներգիա ունի,ամեն երեկո զբոսնում է երեխայի հետ, հագուստը փոխում:Մենք կարծես հարություն առանք: Երեխան նոր գույներով ներկեց մեր կյանքը: Նա մեր երջանկությունն է, մեր Ալիսան…
