Օրեր առաջ դուրս եկա մետրոյից, պիտի բարձրանայի վերև, երբ հեռվից մի տատիկի նկատեցի: Խեղճը նստած էր ցրտին, ձեռքը մեկնած գումար էր մուրում: Հնամաշ վերարկու էր հագել, հին մեծ կոշիկներ… Նայեցի նրան ու սիրտս ցավեց: Ես երբեք նրան այստեղ չէի տեսել:
Հիշեցի, որ դրամապանակիս մեջ նույնիսկ 1000 դրամ չկա, գումարս քարտի մեջ էր: Դուրս եկա գետնանցումից, մոտեցա բանկոմատին, որ օգնեմ նրան: Հետ գալու ճանապահին էլ մի քիչ մանդարին գնեցի:Սկսեցի մոտենալ տատիկին, ու հանկարծ նկատեցի, որ նրա մոտ կանգնած է աղքատ արտաքինով ամրակազմ մի տղամարդ, երևի մոտ 35 տարեկան էր:
Մեկ էլ տեսնում եմ, որ տատիկի դիմաց դրված արկղիկը դատարկեց տոպրակի մեջ, դրեց գրպանը:Ես դանդա-ղեցրի քայլերս. հետաքրքիր էր, թե ինչ է կատարվում:Ես էլի էի լսել, որ այդ կերպ աշխատում են մարդիկ, բայց երբեք չէի տեսել իրականում: Երևի դուք էլ եք չէ լսել պատմություններ, երբ վարձում են մուրացկանների, վերց-նում նրանց ձեռքից հավաքված գումարը և չնչին աշխատավարձ տալիս:
Բայց դեռ ցերեկվա 3-ն էր, ես կարծե-ցի, որ այդ ժամին չի կարող ավարտվել աշխատանքային օրը: Մի քիչ էլ մոտեցա ու լսեցի նրանց խոսակցությունը.
—Մամ, արագացրու, էն մի գրպանդ էլ նայիր: Էլ չկա՞:
Ես իսկույն մտափոխվեցի: Իհարկե չեմ օգնի նրանց:Չգիտեմ,թե նրանք ինչպես են հայտնվել նման իրավիճա-կում, բայց գումարով օգնել երիտասարդ տղամարդուն ես չեմ պատրաստվում: Դա ինձ համար անընդունելի է: Այնքան կուզեի չտեսնել դա: Նորից հասկացա, որ մարդկանց խղճալն ու օգնելը ոչ միշտ է ճիշտ: Ավելի լավ է անտուն կատուներին ու շներին կերակրեմ, քան թե օգնեմ անբաններին:
